Alle clichés zijn waar: het kleine is er zo vanaf
Het is bedtijd. Ik heb je net je slaapzak aangetrokken en zittend op mijn schoot drink je een fles melk leeg. Terwijl ik de fles vasthoud, laat je je langzaam steeds meer achterover zakken tegen mij aan. Je hoofdje komt daardoor op ‘kissing distance’ en liefdevol druk ik een paar kusjes op je blonde haartjes. Je begint langzaam in je oogjes te wrijven, het teken dat je echt moe bent. Ik geniet van dit moment, gelukkig duurt het nog even voordat de fles leeg is.
Ik leg je neer, met je roze konijnenknuffel in je armpjes en dek je toe met een dekentje dat ik zelf heb gehaakt tijdens mijn zwangerschap. Uit het boekje ‘Verwachtingsvol haken’ was dit het enige dat ik kon maken qua moeilijkheidsgraad, maar het geeft niet. Ik ben er maar wat trots op dat jij er nu onder ligt!
Terwijl ik het laatste stukje deken instop, voel ik een schok door me heengaan. Het gevoel beneemt me zelfs even de adem. Je bent uit mij gekomen, gaat het door me heen. Ineens voel ik hoezeer je aan mij verbonden bent: jij hebt iets van mij. Heb je echt in mijn buik gezeten? Ik probeer me dat gevoel weer even voor de geest te halen. Hoe was het toen jij daar groeide?
Als ik nog even naar je blijf kijken, passeren allerlei momenten uit de afgelopen anderhalf jaar de revue. Het moment waarop we met het fotoalbum van onze verre treinreis met de Transsiberië Express naar onze ouders gingen. Na tig bladzijden met foto’s te hebben doorgebladerd met foto’s van Ermelo, Moskou, Mongolië en Beijing zit op de laatste pagina een envelopje geplakt met daarop de tekst: ‘Dit wordt ons nieuwe avontuur’. Met daarin de eerste echofoto van jou.
En nu ben je bij ons, als minimensje met al een heel eigen eigen karaktertje. Klets je ons aan tafel de oren van het hoofd, lees je boekjes voor in je eigen taal en eet je alles wat los en vast zit. Vraag je af en toe als een kleine diva om onze aandacht en sta je ons glunderend aan te kijken als je weer een stapje hebt gezet. Kunnen je grote blauwe ogen ineens een ondeugende blik geven terwijl je al ‘nee’ schudt omdat je naar de etensbak van kat Boris bent gekropen of iets anders van plan bent waarvan je weet dat het niet mag.
Nu is het al bijna je eerste verjaardag. Ik kan niet anders dan concluderen dat alle clichés waar zijn. Geniet er maar van, dit kleine is er zo vanaf, is denk ik wel het meest gehoorde en meest ware van allemaal. En ook: de tijd vliegt. Ik zie het als we op kraambezoek gaan bij vrienden en we daar weer een klein baby’tje mogen bewonderen. Wat ben jij dan al groot.
En terwijl we jouw eerste verjaardag vieren, weten we dat er wéér een avontuur aan komt. Er groeit weer zo’n klein groots wonder in mijn buik. Jij wordt grote zus!
Foto: Pixabay
Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Het gaat inderdaad zo snel, ook al geloofde ik dat niet toen ik midden in de darmkrampjestijd zat. Die kon mij niet snel genoeg voorbij zijn. Maar nu zijn ze bij mij ineens al 8 en 5,5 jaar!
Dank voor je mooie reactie! En helemaal waar: als je in een bepaalde fase zit (darmkrampjes, doorkomende tanden en kiezen, verlatingsangst) dan geloof je niet dat de tijd snel gaat. Toevallig las ik net de quote: ‘Dear mama, the days may seem long, but the years are short’. True dus!
Wat prachtig beschreven. Als oma kijk ik ook steeds met verwondering naar de veranderingen die ze doormaakt. Het is heerlijk om op haar te passen en haar bezig te zien. Genieten.
Mooi en liefdevol geschreven :-). En dubbel gefeliciteerd!
Super leuk en mooi en herkenbaar geschreven. Geniet van allebei jullie wondertjes.
Dank je wel, Janita.