God is geen drive-in

Het is vrijdagochtend. Vandaag geef ik maar één uurtje protestantse godsdienstles. Dat komt eigenlijk wel goed uit, want ik heb nog een heleboel te doen. Na de les loop ik in flink tempo naar mijn auto. Gehaast gooi ik mijn spullen in de kofferbak. Hup, snel naar de slager nu. 

Als ik thuiskom, stop ik snel mijn aankopen in respectievelijk de koelkast en de diepvries. Ik heb haast om aan mijn lesvoorbereidingen voor de komende weken te beginnen. O chips, de natte was zit nog in de machine, bedenk ik me plotseling. En aangezien die er de hele nacht al in zit, zal ik die toch echt eerst moeten ophangen. Als ik met de volle wasmand langs de vaatwasser kom, zie ik dat die bijna klaar is met zijn programma. Die zal ik straks dus ook nog moeten uitruimen. Ik zucht en voel me nog vermoeider dan ik al was. 

Maar ik ga door. Ik móet door. Zodra de was aan het rekje hangt, zet ik mijn laptop aan. Ondertussen maak ik snel een kop thee en gooi wat rozijntjes en nootjes in een kommetje om mijn lege maag te vullen. Terwijl ik aan het typen sla met mijn mond vol nootjes, vraag ik God in een schietgebedje om me de energie te geven die ik nodig heb. Maar dan besef ik ineens waar ik mee bezig ben. Ben ik nu echt met mijn blik op het scherm en mijn mond vol eten God om hulp aan het vragen? Waar ben ik mee bezig?

Ik verontschuldig me in gedachten en loop naar de keuken. Daar blaas ik wat stofjes van een vloertegel en kniel neer. Nu bid ik zelden knielend omdat ik me dan meer op het oncomfortabele gevoel concentreer dan op mijn hemelse Vader. Maar nu voel ik hier wel de behoefte aan, omdat ik zo respectloos ben geweest. Alsof God een drive-in is waar je met het raampje half naar beneden snel even afhaalt waar je zin in hebt. Nee dus. 

Daar op de keukenvloer dank ik Hem ervoor dat Hij me veilig heeft thuisgebracht. En dat het weer zo’n fijne les was waarin ik mijn leerlingen over Zijn liefde mocht leren. Dat we eten en drinken kunnen kopen en het zo fijn hebben met elkaar als gezin. Dan vertel ik God dat ik zo moe ben, maar dat ik nog zo graag mijn lessen wil voorbereiden. Omdat ik ook nog zoveel andere dingen voor mijn eigen studie te doen heb. Wat voor onrust in mijn hoofd zorgt. Ik vraag Hem of Hij mij de energie wil geven die ik nodig heb. Ik neem de tijd voor mijn gebed en voel me tot rust komen. Precies wat ik nodig had. Dank U, Heer!

Lieve mama’s, ik heb zo’n vermoeden – understatement of the year – dat ik niet de enige moeder ben die moe is. Die in de ratrace van alsmaar rennen en vliegen zit. Daarom wil ik je op het hart drukken om toch zeker één keer per dag eens flink op de rem te trappen. Om niet af en toe even snel-snel bij God langs te rijden met je raampje halfopen en je gedachten alweer bij de volgende taak. Maar om – al is het maar voor even – volledig tot stilstand te komen. Stap uit. Tank bij. Je hebt het nodig om weer verder te kunnen. Onze hemelse Vader vindt het heerlijk om naar je te luisteren en zal je met alle liefde vullen met Zijn rust en vrede. 

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog