#faithfocus: Mama is er gewoon 

Hoera! Een meisje! Er is een lief achternichtje geboren en dat houdt de gemoederen in huis flink bezig. De kist met knutsels ligt vol tekeningen van baby’s en mama’s met dikke buiken. Ondertussen doen de meiden hun best om de aardverschuiving in de familieverhoudingen te snappen. Mijn grote zus (hun tante) is nu ineens oma. Mijn kleine nichtje is nu mama. Dat die kleine uk mij nu oudtante heeft gemaakt, daar hebben we het maar niet over.

“De baby bij Heleen is nu geboren hè, mam?”, begint mijn vierjarige. “Ja boef, we gaan er snel een keer naartoe,” antwoord ik. “Jurre was ook geboren. Ik ging hem de hele tijd kusjes geven.” Even later: “Mam, ik ben toch ook geboren?” “Dat klopt schat. Jij zat ook in mama’s buik”. “Dan is papa ook geboren. En opa. En Elin. En…” Er volgt een hele namenlijst. “O ja, en Jezus! Die was ook geboren!”, sluit ze af.

Ze kleurt rustig verder aan haar wiegje met baby, maar ondertussen zie ik haar denken. En ja hoor, er komt weer wat. “Maar niet iedereen wordt geboren hoor!” Op de vraag wie dan niet, luidt haar antwoord: “Mama. Mama is niet geboren. Mama was er gewoon”.

Mama was er gewoon. Daar word ik even stil van.

Ergens snap ik haar redenatie wel. Want ja, in haar beleving is mama er natuurlijk altijd gewoon. Als ze gevallen is, niet kan slapen, verdriet heeft, ruzie met een buurmeisje, dan is mama er. Mama fikst het wel.

’s Avonds breng ik haar naar bed. Het onderwerp blijkt nog steeds in haar koppie te zitten. “Mama, ik weet nog iemand die niet geboren is. Weet je wie? De Heere God. Die is niet geboren. Die was er ook gewoon.” 

Twee figuren in haar leven ‘zijn er gewoon’: mama en God. En niets ten nadele van alle lieve zorgzame papa’s en andere verzorgers op de wereld, maar ik voel me stiekem toch behoorlijk trots als ik weer naar beneden loop. En vereerd, een beetje.  

Tegelijk met de trots is daar ook een enorm verantwoordelijkheidsbesef. ‘Er gewoon zijn’, is een flinke taak. Er wordt op me gerekend, mijn kids vertrouwen erop dat ik ze niet in de steek laat. Die verantwoordelijkheid drukt soms flink op mijn schouders, kan ik je zeggen.

Er gewoon zijn. Gelukkig hoef ik die enorme verantwoordelijkheid niet alleen te dragen, maar weet ik dat ik af en toe kan terugvallen op Die Ander die er volgens mijn dochter ook ‘gewoon is’. Wat nou zou mooi is? Ik zie het eigenlijk nu pas.  

God doet hetzelfde bij mij, als wat ik bij mijn kids doe. Als zij iets lastig vinden, er niet uit komen, niet kunnen slapen, pijn hebben, dan ben ik er gewoon. Als ik iets lastig vind, er niet uitkom, niet kan slapen of een pleister op mijn ziel nodig heb, is Hij er gewoon.

Als we Hem erbij betrekken, durven loslaten en onze struggles aan Hem voorleggen, wordt dat ‘er gewoon zijn’ voor ons ook vast een stuk makkelijker, niet? Ik ga daar maar eens wat beter mijn best op doen.

Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij. Jozua 1:9

Foto: Lilana Milah, Unsplash