Is het de prijs waard?
“Pas het gewoon even.” Mijn vriendin staat naast me en geeft me een bemoedigend zetje. Ik heb een vest in mijn hand en mijn vriendin ziet de twijfel in mijn ogen. Ik doe het vest aan en het zit heerlijk! Ik sta op uit mijn rolstoel en draai een paar keer rond voor de spiegel. Het staat ook nog mooi… Precies mijn kleur. Als het vest weer uit is kan ik het prijskaartje bekijken. Ik hoor direct een stemmetje in mijn hoofd: ‘is dit wel de moeite waard?’, ‘wat zal manlief er thuis van vinden?’, ‘het is echt een mooi vest’.
Wat maakt dat de prijs op het prijskaartje het betalen waard is? Ik vind dit lastig. Dat vest kan ik wel laten hangen. Als het op een vraag van mijn kinderen aankomt wordt het een stuk persoonlijker. Als mijn dochter me vraagt om haar uit school te halen op een dag dat ik bijna niet kan zitten, vind ik dat een lastige afweging. Het heeft tot gevolg dat ik dan ‘s avonds helemaal niet meer kan zitten. Is dat een prijs die het waard is om te betalen?
En dat moment dat een vriendin me een ochtend meevraagt de stad in, een moment dat ik zonodig heb om emotioneel bij te tanken. De endorfine en adrenaline houden me rechtop in de rolstoel. Maar ik weet ook dat het prijskaartje een lichaam als een plumpudding is zodra ik mijn bed in de woonkamer zie. Is dat het waard?
Aan alles wat ik doe hangt een prijskaartje. Dat geldt eigenlijk voor iedereen. Het prijskaartje van een te volle agenda is irritatie waardoor de kinderen bij thuiskomst niets meer goed kunnen doen. Het prijskaartje van sporten als een gek omdat het weer januari is, is dat je lichaam dat moet bekopen met drie dagen nog geen brood kunnen tillen. Alle sport en muziekclubs waar kinderen op zitten hebben als resultaat dat je nooit meer als gezin aan tafel zit tijdens de avondmaaltijd. Is dat een prijs die het waard is om te betalen?
Ik ben geneigd om te kijken naar waar onze kinderen blij van worden en mezelf en wat ik (lichamelijk) voel achterwege te laten. Mijn lijf is al bagger. Toch? Nee. Wat voor voorbeeld geef ik daarmee aan mijn kinderen: “Niet luisteren naar wat je hoofd of je lichaam aangeeft, gewoon doorgaan.”
Dat is niet wat ik wil. Ik moet ook zelf mijn grenzen aangeven om een goed voorbeeld te zijn voor onze kinderen. Zij mogen weten dat een prijskaartje niet erg is, zolang het geheel maar in evenwicht is.
Foto: Pixabay – BruNo
Mama van 5, waarvan Jezus voor 2 zorgt, chronische bekkeninstabiliteit, (on-)beperkt creatief, houdt Jezus, van de natuur, verse thee mét chocola en een goed boek.
En… Het vest nog gekocht??