Bemoei je er niet mee! 

“Iedereen moet zelf weten wat hij doet.”  
“Leven en laten leven.” 

Zomaar twee quotes die je tegen zou kunnen komen als reactie op een gemiddelde uitgesproken Facebook post over opvoeden. Bemoei je er niet mee, dat is eigenlijk de strekking van die reacties. Als jij je kind op een bepaalde manier wil opvoeden dan heeft een ander daar niets van te vinden. Of eigenlijk, die ander mag dat wel vinden, maar hij moet zijn oordeel niet aan jou opdringen. 

Vind ik jammer. Eigenlijk. Ik herinner me van vroeger dat ik liefdevol en met de beste bedoelingen door mijn ouders werd opgevoed. Tegelijk deed soms ook de buurvrouw een beetje mee. Of een tante. Een voorbijganger in de supermarkt. De dominee – die vanaf de kansel soms heel streng mijn kant uitkeek. En eigenlijk was dat best OK. Vreemde ogen dwingen nou eenmaal wat meer. Bovendien: wat weet ik als ouder nou helemaal in mijn eentje? 

Afgelopen weekend sprak ik met een vriendin over verschillen van inzicht in de opvoeding. Niet tussen haar en mij – we zijn het eigenlijk altijd eens – maar tussen ons en onze echtgenoten. Mijn vriendin zei: “ik wil gewoon pertinent niet dat mijn kleuter hoog in een boom klimt. Ik ben verantwoordelijk voor hem en hij overziet het gevaar van de situatie nog niet. Van mijn man mag het wel, hij vindt dat onze zoon moet kunnen ontdekken en proberen. Zo is hij zelf ook groot geworden zegt hij. We komen hier eigenlijk niet uit.” 

Mogen onze kinderen nog leren dat er verschillende mensen zijn, met verschillende opvattingen en motieven en daarbij behorende verschillende consequenties? Ik ben bang dat de algemene opvatting is geworden dat kinderen een gespleten persoonlijkheid krijgen van meningsverschillen. Dat ze er niet mee kunnen omgaan als buurvrouw A zegt en mama B.  

Als ik heel eerlijk ben, kan ik zelf eigenlijk ook niet goed omgaan met de mening van anderen omtrent de opvoeding. Soms omdat ik denk dat ze mijn manier van opvoeden afkeuren. En misschien is dat ten dele ook wel zo. Maar: hoe erg is dat? Stiekem vind ik, dat ik dat opvoeden gewoon moet kunnen. Als een ander daar iets van vindt, dan betekent dat dus dat ik iets niet goed doe.
Een andere keer kan ik niet goed omgaan met de mening van anderen om dat ik écht vind dat mijn manier van opvoeden, mijn kijk op het leven, wat ik de kinderen wil meegeven, het beste is. Maar: wat weet ik als opvoeder nou helemaal in mijn eentje? Sterker nog: wat weet ik als mens nou helemaal in mijn eentje? 

It takes a village to raise a child. Dat is een oud gezegde uit Afrika wat zoveel wil zeggen als dat een kind júist gevormd wordt door interactie met verschillende volwassenen. Ik pleit voor meer mensen als mijn vriendin, die gewoon zeggen: ik kom hier niet uit, denk even mee. Ik pleit voor meer zelfreflectie, meer openheid en kwetsbaarheid als ouders en veel minder ‘bemoei je er niet mee’. Als ze later groot zijn is er immers ook geen moeder die ze constant vertelt welke meningen in haar straatje passen en welke niet.  

Lieve buurvrouw, oma, vriendin, schoolpleinmoeder, supermarktbezoeker, als je een andere kijk op het leven hebt dan ik, deel die dan gerust met mij en mijn kinderen. Daar worden we niet verknipt, maar een stukje rijker van. Ik leer ze vervolgens wel weer om daarmee om te gaan.