Mama op schoolreis

“Ik heb het briefje voor schoolreis ingeleverd bij de juf. Als ik word uitgekozen mag ik met je mee op schoolreisje.”, vertel ik mijn kleuter opgetogen. “Maar ma-haaam, ik wil helemaal niet dat je meegaat. Ik wil alleen!”, antwoordt mijn bijna-vijfjarige verongelijkt. Pardon? Mijn oren klapperen. Mijn dochter wil niet dat ik meega op de állerleukste schooldag van het jaar? Wat is dit? Dit moet ik even verwerken. Madame voelt zich hier te groot voor, zo blijkt. Haar zussen gaan toch ook alleen?

Een week later krijg ik via de schoolapp te horen welke ouders zijn uitverkoren om de kleuters te vergezellen naar de speeltuin. Stiekem hoop ik dat deze kans mij stilletjes voorbijgaat, aangezien dochterlief toch liever zónder mij op reis gaat en ik mijn vrije woensdag ook prima anders kan besteden, maar ik blijk tot het selecte gezelschap gelukkigen te zijn verkozen.

Bepakt en bezakt staat de familie zonder moeite om 8.15 uur op het schoolplein. Wil het gewoonlijk regelmatig vliegen en draven zijn om de bel van 8.30 uur te halen; vandaag stond het jongste grut al om 5.30 uur naast mijn bed te tetteren dat ‘we vandaag op schoolreisje gaan’. De teleurstelling van moeders aanwezigheid tijdens de leukste dag van het jaar, is inmiddels enigszins gezakt nu blijkt dat:

1. Ze niet naast mams in de bus hoeft te zitten;
2. Ze mama’s hand in de speeltuin niet voortdurend hoeft vast te houden;
3. Mama kan fungeren als begeleider bij toiletbezoek (hoef je geen vreemde moeder te vragen).

Druk zwaaiend brengen de moeders hun kind met een lach en een traan de laatste groet bij de bus. En daar gaan we dan. De snoepzakken die één keer per jaar bij de drogist mogen worden geschept, worden met grof geweld opengetrokken. Het felgekleurde snoep rolt vrolijk door het gangpad. Gelukkig hebben we de 5-secondenregel die ervoor zorgt dat de moeders de rollende buit snel binnenhalen, zodat hij alsnog opgekauwd kan worden.

Eenmaal in de speeltuin, staat het zweet me op de rug en voel ik de oksels klotsen. Het getrek aan mijn armen vertelt me dat ik deze vijf koters vandaag niet bij me ga houden. Oeps, de eerste hangt al in de waterfontein. Ook blijken we niet de enige basisschool te zijn die vandaag haar schoolreisje viert. Ik zie wel 15 verschillende shirtjes en naambordjes. Help, waar is de koffie? Juf voorziet meteen en de andere vier mag ik met goedkeuring laten gaan. “Laat maar gaan, je kunt ze toch niet bijje houden”, is haar devies.

Ik ben blij dat onze school voor knalgele shirts heeft gekozen. Dat schept nog enige orde in de chaos. De volgende uren red ik met voorrangsproblemen en meidenvenijn bij de vliegende helikopters en vis ik hulpeloos verdwaalde kleuters uit het doolhof. Daarnaast zoek ik als een volleerd detective naar dé tas voor het vullen van de maag tussen 60 andere Cars- en Frozenexemplaren en speel ik 22 keer ‘Ren je rot’ naar het dichtstbijzijnde toilet. Het speelplezier wordt in stijl afgesloten met knalgele friet en sinaasappellikkers. Als het spul uiteindelijk weer heelhuids en voltallig in de bus zit, slaak ik een zucht van verlichting.

Eenmaal thuis hangt mijn dochter vermoeid tegen me aan: “Mama, dit was echt de allerleukste dag ooit. En ik ben blij dat je mee was.” Ik kijk in haar stralende blauwe ogen en zie de grote grijns op haar gezicht. Onbetaalbaar. “Ik ook, lieverd. Ik ook.”

 

Foto: Unsplash – Manuel Goche