Belangrijke bedtijdvragen

Mijn zoon van vijf is tegenwoordig professioneel ‘bedtijd-uitsteller’. Hij weet haarfijn hoe hij dit aan moet pakken. ‘Ik heb zo’n dorst’, wordt gebruikt, of: ‘Ik heb papa nog geen knuffel gegeven’. Die werkt trouwens al even niet meer. Tegenwoordig begint hij met een charmeoffensief. ‘Mam, jij bent toch juf?! Juffen weten alles mam, en jij ook hè?’ Met bijpassende smelt-glimlach.
‘Nou Teun’, antwoord ik, ‘ik weet echt lang niet alles, maar bedankt voor het compliment’.

Zo, dat was zijn eerste zet. Vervolgens komt er een vraag. Meestal een moeilijke. Het onderwerp varieert. Denk bijvoorbeeld aan: ‘Waar gaat mijn poep heen als ik de wc doortrek?’ Een eenvoudig antwoord als: ‘het riool’, is niet voldoende. Maar de vraag kan ook zijn: ‘Waarom ben jij eigenlijk verliefd op papa?’
Ik vind het heerlijk, zo’n vragend kind. Dus doorgaans stel ik het ‘je moet nu echt gaan slapen-moment’ met liefde even uit.

Pas kreeg ik weer zo’n prachtige vraag. ‘Mama, moet je eigenlijk naar school om moeder te worden?’ Het antwoord was natuurlijk ‘nee’. Helaas, deze avond weinig uitstel voor Teun. Eenmaal beneden bedenk ik me dat ik eigenlijk best een cursus ‘Waarom huilt mijn baby?’ had kunnen gebruiken. Of ‘Hoe overleef ik peuterdrift?’ Autodidact moeder worden valt heus niet altijd mee.

Een aantal avonden later leg ik Teun vlug op bed. We moeten naar een cursusavond van onze pleegzorg-organisatie. Als zoonlief dit hoort, lichten zijn ogen op. ‘Aha mam, dus wat jij pas zei, klopt toch niet! Je moet wel naar school om mama te worden!’ Scherpe conclusie, maar voor uitgebreide antwoorden heb ik geen tijd vanavond.

Dat geeft mij nog wat tijd om na te denken over een goed antwoord. Hoe leg ik hem uit dat sommige kinderen geen vader of moeder hebben om alle belangrijke en minder belangrijke vragen aan te stellen, zoals hij doet? Die geen veilige plek hebben, die hij wel heeft? En ik denk aan de moeder, die zo graag vragen zou willen beantwoorden, maar dit niet kan, omdat zij haar kinderen niet bij zich heeft.

Juist na zo’n ‘koester-moment’ voel ik het schrijnende verschil tussen mijn situatie en die van vele moeders. In de auto bid ik: ‘Heer, help mij om de moeder te zijn die mijn kinderen nodig hebben. En wilt u hun Hemelse Vader zijn? Een betere ouder dan U is er niet!’ Bid je met me mee? Voor alle ouders die voor kinderen zorgen, maar ook juist voor die vaders en moeders die bedtijd-uitstelgedrag moeten missen, omdat hun kinderen niet bij hen wonen?

Bij het volgende bedtijd-moment mag ik een vraag stellen. Aansluitend bij ons vorige gesprek vraag ik Teun: ‘Wanneer ben je volgens jou een goede moeder?’ Ik hoop natuurlijk op een super goed en bruikbaar antwoord. Bijvoorbeeld voor een blog. Ik vat het voor je samen. Er kwam een hele lijst, maar de hoogtepunten waren: ‘Je moet op je hoofd kunnen staan en papa naar zijn werk kunnen sturen.’ Ik hoop dat we zijn voorkeur voor acrobatiek en traditionele rolverdeling nog een beetje kunnen remmen de komende jaren.

Foto: Unsplash