Een herinnering uit duizenden

‘Ik bedacht me laatst dat ik helemaal geen positieve herinneringen kan bedenken aan de babytijd van onze jongste. En dat vind ik heel naar,’ vertel ik mijn man treurig terwijl we samen de vaatwasser van ons vakantiehuisje inruimen. We zijn een weekendje weg met ons gezin. Terwijl mijn man aandachtig luistert, ga ik verder met mijn relaas. 

‘Dat is toch gek? Het is net alsof er een soort donkergrijze deken over mijn mooie herinneringen ligt. Haar zussen hadden ook een pittige start, maar daarvan liggen nog genoeg leuke genietmomentjes in mijn geheugen. Maar van haar geen één. Niks, noppes, nada. Waar zijn ze? Het was toch niet alleen maar kommer en kwel? Laatst vroeg ze hoe ze was als baby. Ik stond gewoon met m’n mond vol tanden! Ik kon aan niks anders denken dan aan haar gehuil, het gewieg, en de zwaarte van de dag, terwijl ik zo graag iets leuks had willen zeggen. 

Ik kon voor mijn gevoel niks zinnigs uitbrengen tegenover mijn dochter en prevelde iets als dat ze ‘best wel veel huilde, maar ook heel lief was’. Voor mijn gevoel sloeg mijn antwoord als een tang op een varken en voelde het allesbehalve oprecht. Als ik de fotoalbums van haar eerste jaar bekijk, zie ik best vaak een lachende baby. Ik maakte natuurlijk geen foto’s van haar huilbuien en de moeilijke dagen, maar toch, blijkbaar waren er ook best fijne momenten. Ik sluit mijn relaas naar mijn man af met de woorden: ‘Ik schaam me hier zo voor. Ik zou zo graag ook fijne herinneringen willen koesteren. Ze willen voelen en er samen van genieten.’ 

De volgende ochtend, terwijl ik langzaam wakker word, denk ik terug aan ons gesprek. Ik denk vooral na over datgene wat ik heb gespuid richting mijn man. Waarom deed ik dat? Ik bedenk me dat ik het ook aan mijn Hemelse Vader mag voorleggen. En ik bid: ‘Heer, geef me toch fijne herinneringen terug. Want die waren er vast wel af en toe. Misschien niet zoveel, maar dat hoeft ook niet. Geeft U me er in ieder geval één om nooit meer te vergeten. En om hem mijn dochter te kunnen vertellen, zodat we er samen van kunnen genieten.’ 

‘Ik weet er wel eentje,’ zegt een vriendin, als ik mijn struggle een week later deel tijdens een avondje met mijn Moms United Group. ‘Dat weekend waarin we met de meiden weg waren naar een conferentie en zij mee was, omdat je borstvoeding gaf. Ze was toen zó voorbeeldig.’ Ik veeg verwoed een paar opkomende tranen weg. Ze heeft gelijk: in dat bijzondere weekend was ze een droombaby. 

‘Misschien moet je er ook niet te zwaar aan tillen en stoppen met je schuldig te voelen,’ reageert een ander. ‘Dat je geen fijne herinneringen hebt aan haar babytijd, zegt niets over de band die je nu met haar hebt en de liefde die je voor haar voelt.’ Ik knik dapper en probeer de brok in mijn keel weg te slikken.  

In de volgende dagen schiet er één herinnering in mijn gedachten. Haar geboortetekst die destijds zoveel voor mij heeft betekend: Hij zal je beschermen met Zijn vleugels, onder Zijn wieken vind je een toevlucht, Zijn trouw is een veilig schild. (Psalm 91:4) 

Want ik mocht ervaren dat Zijn vleugels haar beschermden, waar mijn zorg en toewijding niet kon voorzien. Zijn wieken waren mijn toevlucht tijdens mijn verdriet en machteloosheid. Waar waren we zonder Zijn trouw geweest? Misschien moet ik mijn herinnering niet zoeken in intieme knuffeluurtjes op de bank en vrolijke babbelmomenten in de box. Misschien is de mooiste herinnering die ik haar mee kan geven wel dit: een Vader die dag en dag dichtbij was en ons omringde met Zijn liefdevolle zorg. Ik hoop dat ze dit feit haar leven lang niet zal vergeten. Een herinnering uit duizenden. 

Esther Houwink

Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers