Rauwdouwersalert

Twee jaar geleden waren het alleen nog maar fantasieën. Ik stond zwanger van jongenskind nummer twee, in de keuken te bedenken hoe het zou zijn met twee van dit soort exemplaren. Ik vroeg me af of hij zou lijken op zijn broer. Of hij net zo sociaal, gevoelig, temperamentvol en ondernemend zou zijn. Ergens hoopte ik op een heel rustig mannetje. Maar door de ongecontroleerde bewegingen in mijn alle kanten op schietende buik wist ik genoeg: rauwdouwersalert.

En een rauwdouwer it is. Dus hebben wij een tweedehands rauwdouwersbank. Want klimmende, springende en ondeugende jongens houd je echt niet van de bank af. Het woordje ‘nieuw’ kennen die kleintjes niet en plakkende, vieze handen zijn juist bedoeld voor dat fijne stofje op die bank. Want het is stof. Dat voelt in hun ogen toch gewoon als een doekje.We hebben ook een aantal tweedehands rauwdouwersspeelgoedobjecten. Aangezien er door de dreumes toch op alles wordt gekauwd en geramd met ander speelgoed, en de bijna-kleuter crashtests doet door spullen vanaf de bank naar de grond te storten, is dat totaal verantwoord.

Onze anderhalf jaar geleden geverfde muren zijn door alle botsingen en ‘de auto-moet-hier-overheen-rijden-mama-momenten’ bijna toe aan een nieuwe laag. De hoekjes van de hoge plinten hebben allang hun weg gevonden naar de vuilstort. De hondenbakken doen vaak dienst als drumstel en als ik niet oppas drinkt de jongste net zo lief met Anna de Hond mee uit haar bak. En ja, die keukenvloer heeft al een paar keer gediend als locatie voor een waterballet.

Echt, twee jongens van dit soort vind ik hard werken. Maar oh… wat ben ik blij met afgelopen anderhalf jaar. Het was ontroerend. Het was pittig. Het was leerzaam. Maar boven alles, was het mooi. En was ik eerst nog veel te vaak die moeder die alles probeerde netjes te houden, ik leer nu steeds meer om ‘de dweil opzij te gooien en mee te stampen’. Want God wat houd ik van die jongens en wat krijg ik deze tijd nooit meer terug.