Ont-moeting in de natuur

‘U zuigt Uw longen vol met lucht en als U uitblaast danst de zee. De bomen buigen naar de grond, en zingen met de schepping mee.’

De stem van Kees Kraayenoord vult onze auto terwijl we langs het Noorse fjord rijden. Kijken we omhoog, dan zien we de met sneeuw bedekte bergtoppen. ‘Kijk mam, deze waterval is nog groter dan de vorige!’ roept een enthousiaste kleuter vanaf de achterbank. Na iedere bocht wordt een nieuw schilderij zichtbaar, geschilderd door de Hemel.  

De natuur laat een onuitwisbare indruk bij me achter. Een spiegelglad meer, een eindeloze woestijnvlakte of de wereld onder het wateroppervlak in het koraalrif… mijn dierbaarste vakantieherinneringen zijn de momenten waarop Gods oneindige creativiteit me vult met verwondering.  

Gelukkig hoef ik voor deze verwondering niet altijd ver te reizen. Gisteren lag ik op mijn pilatesmatje in de wei. En ik genoot. Dat is behoorlijk uitzonderlijk voor een sportschool-mijder zoals ik. Het hele corona-gebeuren heeft een groot voordeel: Sportles buiten. En ik wil niet meer anders.

Terwijl ik wiebelend op één been mijn oefening doe, glimlach ik vanwege de zon op mijn gezicht en de wind door mijn haar. Ik heb mijn hart verloren aan de polder. De uitgestrekte weilanden en sloten. Lammetjes en kalfjes in de wei. Ik heb ontdekt dat ‘de natuur’ goed voor me is. In alle onrust lijk ik namelijk zelf ook steeds onrustiger te worden. Gejaagd bedenk ik dan een volgend plan. Misschien een avondje shoppen? Even naar de bioscoop of een drankje op het terras. Allemaal heerlijk om te doen, maar het brengt mijn onrust niet tot rust. Waar ik vroeger verlangde naar een city-trip, word ik nu dolgelukkig van een wandeling door het bos of de bergen.  

De natuur, de bomen, de wind en de vogels helen me. Ze maken me kalm en vullen me met rust en energie. Ik ben er van overtuigd dat de bomen en de wind maar een klein beetje van dit werk doen. In de natuur komt mijn Vader naar me toe. In de wind die door de bladeren gaat, en stilte en de zon. Door de dieren en de bloemen die ik zie. Dát is mijn stille tijd. De tijd waarin ik opgeladen wordt door Hem. En in die stilte gaat mijn gesprek met Hem vanzelf. Hardop of zacht, zingend of biddend. Bidden met open ogen, hoorde ik pas iemand zeggen. Als ik om me heen kijk in de natuur, dan ontmoet ik Hem. Hij is altijd binnen handbereik. In de bloemen in mijn tuin, de polder of het bos. In de bergen of in de tropen. Hij is er. Klaar om ons te ontmoeten en te vullen met rust en vrede.

Lieve mama, ik wens je een zomer vol dat soort ont-moetingen toe!