Laat het geen taboe zijn

Je staat in de keuken aardappels te schillen. De avondmaaltijd voor je mooie gezin krijgt steeds meer vorm. God weet hoeveel je van ze houdt. Hoe trots je op ze bent. Terwijl je in gedachten verzonken bent schrik je van de hand die op je schouder gelegd wordt. Als je je omdraait kijk je in de ogen van je zoon. Een van de mensen die jouw gezin zo mooi maakt. Je had hem niet binnen horen komen. Je kijkt hem aan en ziet dat er iets is. “Mam, ik moet je iets vertellen…”

Het verhaal dat daarna hortend en stotend aan je verteld wordt, is een van de moeilijkste die je ooit hebt gehoord. Een boze droom voor jouw kind, voor jouw moederschap, voor jouw rol binnen de kerk. Heb je gefaald nu je kind je vertelt dat hij op mensen van hetzelfde geslacht valt? Bij wie kan je nu terecht met je vragen? Wat vind je hier eigenlijk van? Hoe zal de toekomst van je kind eruitzien? Wordt hij verstoten door zijn vrienden? “… God? Help! …”

Geen pleidooi

Lieve mama’s, ik ga hier geen pleidooi houden voor of tegen homoseksualiteit. Ik ga jullie ook niet vermoeien met voors of tegens. De reden dat ik dit stuk schrijf is dat ik jullie graag iets op het hart wil drukken. We leven in een tijd waarin veel verandert. Tieners en pubers krijgen steeds vroeger een eigen stem, of weten die al op zeer jonge leeftijd te laten gelden. Hun toegang tot de (virtuele) wereld is niet te vergelijken met die van ons in onze eigen puberteit. Alleen daarover is al genoeg te zeggen. In deze tijd kunnen ze hun eventuele anders-zijn sneller ontdekken en met lotgenoten in contact komen. Graag wil ik hier iets persoonlijks over delen.

Eigen ervaring

Voordat ik verkering kreeg met mijn man heb ik voor korte tijd een relatie gehad met een goede vriend van mij (dit is hij nog steeds). We kenden elkaar al een paar jaar, we waren veel samen, deelden veel samen, belden veel samen. Zijn zwarte haar en groene ogen, zijn creativiteit en zijn liefde voor de Heer waren alles wat ik in een man zocht. Zijn ietwat onrustige gedrag en zijn chaotische, vergeetachtige trekjes nam ik voor lief. Hij was als een zoon binnen het gezin waar ik opgroeide. Ik was als een dochter binnen het gezin waar hij opgroeide. Eigenlijk was het niet meer dan logisch dat we een relatie kregen. Wat was ik blij!

Toen gebeurde waar ik stiekem al die tijd al bang voor was. Hij werd afstandelijker, had het te druk om met me af te spreken, of was de afspraak vergeten. Hij kwam anderhalf uur later dan gepland aan op een familiediner. Het onderbuikgevoel dat mij bekroop werd bevestigd door de vraag van mijn moeder:  “Kan hij écht van meisjes houden?”

Ik heb gehuild, maar ben uit liefde doorgegaan totdat hijzelf niet meer kon. Een paar weken na het diner heeft hij het uitgemaakt. Hij gaf als reden op dat hij onze vriendschap niet verloren wilde laten gaan. Ik wist wel beter.

De vriendschap bleef bestaan en acht jaar later kwam hij uit de zogenaamde taboekast. Samen met God is hij de strijd aangegaan. Niet tégen God. Hij was zich ervan bewust dat alleen God hem kon helpen op weg naar zelfacceptatie in een wereld waar anders zijn niet 100% wordt geaccepteerd.

Geen discussie maar compassie

Lieve mama’s, dit blog is geen discussie over goed of fout. Het is nou eenmaal een complex vraagstuk. Ik wil jullie in alle liefde op het hart drukken: verdiep je in de materie. We leven in een gebroken wereld en daarmee moeten we dealen. Antwoorden proberen te vinden op hoe we met die wereld omgaan is misschien een goede eerste stap. Probeer ervoor te zorgen dat, als je (nog) niet goed weet wat je met het onderwerp homoseksualiteit aan moet, je zelf een gegronde mening vormt. Onderzoek je hart en je overtuigingen. Zijn ze echt van jou en van God? Of heb je ze aangenomen van iemand anders? Persoonlijk heb ik ervaren dat als je voor jezelf weet waar je voor staat, dit een stuk rust met zich meebrengt.

De cijfers

Steeds meer christelijke LHBT’ers (Lesbiennes, Homo’s, Biseksuelen, Transgenders) durven uit de kast te komen, de taboe lijkt langzaamaan te verdwijnen. De cijfers liegen er niet om: 1 op de 10 wereldburgers valt op iemand van hetzelfde geslacht, dus reken maar uit.

Laat het geen taboe zijn

Lieve mama’s, onze kinderen zijn zo waardevol en verdienen direct een eerlijk en open gesprek over dit onderwerp. Laat het geen taboe zijn in je huis, want ook al is je eigen kind geen homo, dan zal hij of zij wel een vriend of vriendin hebben die met deze gevoelens worstelt. Wat heerlijk als er dan openheid is in die gebrokenheid. Uit de kast in Zijn licht. Dat lijkt me een mooie stap.