The day after diagnose borstkanker
Christien is mama. En ziek. Ze heeft borstkanker. De naarste ziekte heeft ook haar getroffen. Een nachtmerrie voor velen. Maar ondanks dat, leeft ze haar leven. Daarover schreef ze eerder al een blog met de titel Vandaag. Nu schrijft ze over de dag nadat ze de diagnose kreeg… Het is toch niet voor te stellen hoe je je dan zou voelen? Dit is Christien haar tweede proefblog voor Power to the Mama’s!
Ik heb eigenlijk geen idee wat ik verwachtte, de dag na de diagnose borstkanker. Moet ik vanaf het moment dat ik mijn ogen open doe ’s morgens de tranen alweer voelen branden? Zou ik die deken weer over mijn hoofd moeten trekken en alles wat het leven van me wil op deze dag aan me voorbij laten gaan?
Ik zou iedereen die dat doet op zo’n ‘day after’ een dikke pluim geven. Geheel volgens het boekje. Goed gedaan.
Maar ik voel het niet. Want ik heb dat boekje eigenlijk nog nooit gelezen of gezien. En volgens mij zijn er geen regels voor wat te voelen op zo’n dag. En dat maakt dat ik direct heel duidelijk weet dat ik mijn eigen regels kan maken. Zelf invullen hoe ik hiermee omga. En laat dat nu koren op mijn molentje zijn, zelf de regie hebben over het leven. Zo’n type ben ik en het doet me meteen beseffen dat mijn jongste meisje haar eigengereidheid en flinke dosis zelfredzaamheid dus echt niet van een vreemde heeft. Het maakt me trots. Omdat ik weet dat deze eigenschappen haar ver gaan brengen. En mij ook.
Het duurde wel even hoor, voordat ik echt leerde waarderen dat deze capaciteiten van waarde zijn. Ik heb een vak gekozen waarin empathie en jezelf in dienst stellen van de ander dagelijkse kost zijn. Als verpleegkundige sta je niet zo snel op je strepen want ja, de patiënt zou daar dan de dupe van worden en dus zoek je verbinding en slik je soms je woorden in.
Wat was er dan voor nodig was om te beseffen dat wie ik ben gewoon prima is?
Eigenlijk is dat dus door deze situatie waarin ik me nu bevind. Gek toch? Mijn lijf haalt, zonder dat ik het wist, een heel gemeen trucje uit en laat hier en daar een paar steekjes vallen. Dat zou alle vertrouwen in de basis moeten doen schudden op zijn grondvesten.
Maar dat doet het voor mij niet. Ik zie lege bladzijdes voor me. Die ten dele ingevuld gaan worden door een medische molen van heb ik jou daar. Operatie, wachten op uitslagen, het verdere behandeltraject. Maar de rest van de bladzijdes zijn voor mij. Daar heb ik zelf invloed op. En daar kan ik wel wat mee, met al mijn vastberadenheid, doorzettingsvermogen en ja een flinke dosis eigengereidheid en zelfredzaamheid.
En toen kwam de oproep van Power to the Mama’s voorbij voor nieuwe Blogger mama’s! Bladzijde 1 is inmiddels gevuld.
Foto: unsplash
Christien is getrouwd met Martin en moeder van twee meisjes. Al ruim elf jaar werkt ze als verpleegkundige op de hartbewaking. Ze vindt haar passie in zingen en sinds kort ook in het schrijven. De reden daartoe heeft haar leven compleet op z’n kop gezet: in februari kreeg ze de diagnose borstkanker. Sindsdien deelt ze haar verhaal hier.
Heel erg erkenbaar! Mijn jongste dochter was 5jaar toen 16jaar geleden ik met borstkanker geconstateerd was. Energie verspilt met ‘wat als’ of ‘stel maar dat …’ heb je later soms nodig maar Vader God houd je vast en draagt je. ‘Stap voor stap!’ was Zijn antwoord op mijn schietgebedje van ‘O Heer wat nu?’ Ik ben inmiddels oma van zeven kleinkinderen en God is en blijft trouw! Succes en Gods rijke zegen Christien, met je eigen invulling van de lege bladzijdes!
Christien ik zit hier met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel je blog te lezen..
Je weet dat ik maagkanker heb gehad. Gezin met 5 kinderen de jongste nog maar 3 jaar.
In eerste instantie gaat er een storm van gedachte over je heen wat als….Leven bij de dag heb ik met vallen en opstaan moeten leren. “Wie kan er door bezorgd te zijn ook maar een dag aan het leven toevoegen?” Inmiddels zijn we 23 jaar verder… Was er toen maar zo’n blog geweest om door jou optimisme aangestoken te worden. Bid dat je voor veel mensen tot zegen mag zijn xxx