Bitterzoet

Wat onwennig stap ik uit de trein. Omringd door schaars geklede mensen begeef ik mij naar het steeds drukker wordende strand. De geur van zonnebrand en vrijheid komen mij tegemoet. Herinneringen aan vervlogen vakanties dringen mijn geheugen binnen. De zee lacht naar me met haar zacht deinende golven. Verward door de onverwachte vrijheid en het schurende schuldgevoel dat zich aan mij opdringt wapper ik mijn grote badlaken uit op het zand. Ik overweeg direct wat nuttige zaken af te handelen maar beheers mezelf en leg de laptop neer als hoofdkussen. Ik lig. In de zon. Alleen.

Het is de tweede week van de meivakantie. Door mijn vaak nog middelmatig werkende ‘mama-brein’ had ik bedacht dat de scholen waar ik werk één week vakantie zouden hebben. Wellicht had ik dat even kunnen checken. Maar dat schoot erbij in dus heb ik oppas geregeld voor vandaag. Even wilde ik de oppas afzeggen maar al gauw drongen zich de wilde gedachten van een dag alleen op het strand aan mij op. En daar lig ik, onwennig, alleen, op het Zandvoortse strand.

Het afscheid was bitterzoet. Mijn kinderen wilden niet één kus-knuffel maar wel vier. Huilend riep mijn dochter om een vijfde kus-knuffel maar vastberaden begaf ik mij naar de metro. Wat een slechte mama, hoor ik mezelf denken. Moeders moeten ook goed voor zichzelf zorgen, werp ik op als weerwoord. Wat je niet hebt kun je niet geven, voeg ik eraan toe. En tot slot: het is maar 3 uurtjes.

Vol overgave probeer ik van de rust te genieten. Na vijf minuten zit ik rechtop en besluit toch wat nuttige zaken af te handelen. Telefoontjes waar ik nooit aan toe kom en het beantwoorden van mijn mail. Ik kijk op mijn telefoon om te checken hoe laat het is en tel de kosten van de trein, onze goed betaalde oppas en de cappuccino die ik zo nog wil bestellen bij de dichtstbijzijnde strandtent bij elkaar op. Nog eenmaal inhaleer ik de geur van zand en zee, kibbeling en vers gebakken patat.

Ik wil naar huis, naar mijn kinderen.

Genieten kan ik heus wel maar toch net iets meer met mijn geliefde kroost om mij heen. Tevreden stap ik dan ook in de overvolle trein. Dankbaar, met een nieuwe buffer geduld voor alle valpartijen, ruzietjes, snotneuzen, ellenlange schommel-duw momenten en vallende drinkbekers. Kom maar op.

 

Foto: pixabay