Zwijnenstal

Het huishouden van Jan Steen is niks vergeleken met de zwijnenstal bij ons thuis. Beneden is het netjes hè, maar die slaapkamers… In het bijzonder één van de slaapkamers. Ik noem geen namen, maar het is niet die van mij en mijn man. (We houden het heus niet altijd netjes daar, maar opgeruimd is het wel.) Als de deur van – die ene waarvan ik geen namen noem – opengaat dan vrees ik al met grote vreze.

Er ligt tenminste één vieze, erg zwarte sok (want die andere is kwijt), twee vieze onderbroeken, een kledingstuk met een gat erin en stiften. Heel veel stiften. Helaas is de kamer van dit kind nogal groot. Zo groot dat er ruimte is voor een laboratorium met diverse bijbehorende proefjes, een opgedroogdewormenmuseum, drie stukjes hard geworden klei die ‘echt niet weg kunnen’, nogal wat volgeschreven papieren met zelfbedachte schema’s en liedjes en, ja echt, vijf potjes met zelfgemaakt poeder van stoepkrijt.

(Puin)Hoop
De Zwijnenstal drijft me tot wanhoop. Nu moet ik eerlijk zeggen dat dit niet komt vanwege de zooi. Het komt omdat ik voortdurend in tweestrijd verkeer: Opruimen of laten liggen. Boos worden of vriendelijk vragen. Het ligt aan haar karakter. Het ligt aan mijn opvoeding. Chaos is niet erg. Chaos is schadelijk voor je psychische gesteldheid en erg hygiënisch kan het ook niet zijn. Het kind wordt later vast een grote puinhoop dat geen verantwoordelijkheid neemt. Het kind wordt later vast een genie dat in de dikste puinhoop nog onverstoord kan werken. Zo gaat het in mijn hoofd.

Om op te vreten
Ik heb het antwoord niet. Totdat het kind later een eigen zwijnenstal heeft zal het wel een tweestrijd blijven. Ik wentel me er nog maar eens in om. Een beetje modder aan je poten is ook niet erg als je ziet wat voor heerlijk stuk mens je ervoor terugkrijgt.

Illustratie: Creative Commons, pixabay