Stom, stommer, stomst 

Schermtijd. Meestal gaat daar opruimtijd aan vooraf. Maar vandaag was een hectische dag, de kinderen zijn duidelijk moe. Dus ik kies zorgvuldig mijn battles en laat het opruimen even voor wat het is. De eettafel moet alleen wel even leeg, want bloemkoolschotel met strijkkralen zal wel geen succes worden.  

Ik loop naar mijn middelste en vraag haar om even de strijkkralen op te ruimen. Ze knikt zonder me aan te kijken, maar maakt geen aanstalten. Na een paar minuten vraag ik het nog eens. En nog eens. Maar nee hoor, niks. Gefixeerd staart ze naar de inhoud van haar scherm. Waarschijnlijk unicorns en filmpjes over zeemeerminstaarten.  

‘Nadia, ik heb nu al drie keer gevraagd of je je strijkkralen wilt opruimen. Het eten is bijna klaar.’ Warempel, het scherm gaat aan de kant. Met een diepe zucht, luid gemopper en dito gestamp loopt ze naar de tafel. Ik hoor een flinke lading strijkkralen op de grond verdwijnen, dus vraag haar om dat ook op te ruimen. Dat blijkt voor haar de druppel. Er wordt nog meer gezucht en gestampt, gevolgd door een: ‘Waarom moet ik altijd alles doen hier?’ 

Ik vertel haar dat het niet altijd alles is, maar dat in dit geval zij de kralen gepakt heeft en ze die dus ook moet opruimen. ‘Maar opruimen is stom. En ik háát stomme dingen doen.’ Ondertussen schuift ze driftig de stoel van haar broertje naar de kast om de kralen op te kunnen bergen.  

‘Stomme dingen moeten soms nu eenmaal,’ vul ik nog aan. En ook vertel ik dat speelgoed opruimen misschien stom is, maar dat het genoeg erger kan dan dat. Ze denkt na. ‘Ja, zoals ziek worden en doodgaan, dat is nog stommer.’ Daar is het dus, ik had het kunnen weten. Er zat meer achter dit opruimgedoe. Ze mist haar vader.  

‘Dat is ook het allerstomste, daar heb je helemaal gelijk in,’ bevestig ik. Ze beseft dat ik haar begrijp, want ze drukt zich stevig tegen me aan. Meestal komen nu de tranen, maar dit keer komt er iets anders.  

‘Nee, er is iets nog veel allerstommerder,’ zegt ze. Vragend kijk ik haar aan. ‘Jezus ging ook dood, maar niet omdat hij ziek was. Hij ging dood omdat alle andere mensen stomme dingen doen. Dat is toch niet eerlijk? En hij moest ook die hele stad door met dat kruis. Hoe zwaar is dat?’ Ik geef haar een knuffel. ‘Ik zal volgende keer niet meer mopperen mam,’ zegt ze.  

Zij schuift weer achter haar schermpje. Ik weer achter het fornuis. Ik ben er stil van. En trots ook. Ze heeft, ondanks haar ‘aardse’ gemopper, zó goed begrepen hoe dit zit. Deze zevenjarige beseft dat even de strijkkralen opruimen helemaal niet zo’n groot offer is vergeleken bij wat Jezus allemaal voor ons heeft gedragen. Iets waar ik zelf nog wat van kan leren, want wat vind ik zelf toch veel dingen stom. 

Ik dek snel de tafel en roep de kids. Er ontbreekt alleen nog een ding: de stoel van broertjelief. Zonder aarzelen loopt Nadia naar de kast en tilt de zware stoel op. ‘Schuif hem maar even, straks valt hij op je tenen,’ waarschuw ik. Ze wil er niets van weten. Stralend komt ze met de zware stoel aan lopen. ‘Als Jezus dat kruis kon dragen, kan ik dit ook dragen.’ ‘Ik ben trots op jou,’ zeg ik haar.  

En hoe het later verder ging met dat ‘niet meer mopperen?’ Ach, opruimen blijft natuurlijk wel gewoon echt heel stom.