Agendastress

Onrustig ijsbeer ik door het huis. Ik kijk in lades en kastjes waar ik al tien keer gekeken heb. O nee, ik ben het echt kwijt! Meestal vind ik iets dat ik kwijt ben na een dag wel weer terug. Maar nu ontbreekt elk spoor. Ik voel dat ik boos begin te worden en dat mijn hartslag omhoog gaat. Hoe kan dit nou? Vrijdag had ik mijn agenda nog. Ik móet en zál dat ding vinden, al mijn afspraken staan erin. En ik vergeet al genoeg. Wat ik me nog wel kan herinneren, schrijf ik snel op een kladje en ik raadpleeg mijn WhatsApp-berichtjes.

Al dagenlang zoek ik op alle mogelijke plekken. Misschien ligt hij op mijn werk, bedenk ik me opeens. Helaas niets… Wel word ik daar geconfronteerd met de gevolgen: in de wandelgangen hoor ik over een meeting waar ik bij moet zijn. Snel noteer ik de vergadering op het papiertje. Niet alleen mijn agenda is ver te zoeken, mijn focus blijkbaar ook.

’s Middags zoek ik verder in huis. Ik zucht terwijl ik mijn blik door de keuken laat gaan naar elke mogelijke plek waar mijn agenda kan liggen. De jongens spelen onrustig en rennen gierend van de lach van kamer naar kamer. Het wordt vast een bende boven, maar het kan me niets schelen. Het zoeken van mijn agenda heeft nu even prioriteit.

Het oud papier! Ik schrik bij de gedachte dat ik vanmorgen de kliko aan de weg heb gezet. Bijna wil ik naar de weg rennen, dat ding terugrijden en leegkiepen in de tuin. Doe normaal San, even chill, spreek ik mezelf vermanend toe. Bel gewoon je altijd stabiele en wijze man. Met de telefoon aan mijn oor, hoor ik hoe hij een lach onderdrukt bij het horen van mijn chaotische verhaal. Hij kent mij goed genoeg om te weten dat ik pijltjes, lijstjes en tekeningetjes nodig heb om overzicht te houden. Wijselijk houdt hij zijn mond over digitale agenda’s. Ook hij heeft geen idee waar mijn agenda kan zijn. Ik vraag hem of er een kans is dat mijn agenda in de papierkliko is beland. ‘Ja’, reageert hij, ‘je kan altijd even kijken.’ Zo gezegd, zo gedaan. Niet veel later sta ik buiten met 2 graden Celsius te rommelen tussen te lege pakken Brinta, folders en inpakpapier. Opnieuw zonder resultaat.

Normaal houd ik vrij gemakkelijk overzicht, maar de laatste tijd voel ik me super chaotisch. Het feit dat ik mijn agenda kwijt ben, maakt het allemaal nog erger. Voor m’n gevoel ziet iedereen het aan me, ik voel me echt anders. De hormonen gieren door mijn lijf, ik droom elke nacht de gekste dingen en mijn borsten groeien ook nog eens als kool. Alsof dat nog niet genoeg is, sta ik midden op de stoep in een papierkliko te graaien!

De positieve zwangerschapstest kwam dan ook niet als een verrassing. Ik geef de zoektocht naar mijn agenda op en bel ik de verloskundige. ‘Ja, ik ben zwanger. Maar ik ben even kwijt hoe lang’, hoor ik mezelf zeggen. Ik heb werkelijk geen idee, mijn laatste menstruatie staat aangegeven in mijn agenda; precies de reden waarom ik dat ding zocht. De assistente stelt een afspraak op een dinsdag voor. Ik vergeet te antwoorden en zie hoe de vuilniswagen de straat in rijdt richting de containers. ‘Hallo mevrouw?’, klinkt het aan de andere kant van de lijn. ‘Is dinsdag oké voor u?’ ‘Ja, dan kan geloof ik wel’, antwoord ik. ‘Ik zie in ieder geval niets in mijn agenda staan.’