Als een blad in de wind   

‘Hoe kan het dat God ons ziet en wij Hem niet?,’ vraagt Daniël me in het schemerdonker. Ik zit op het voeteneind van zijn bed en heb hem net een verhaaltje verteld. Nu is het hoog tijd dat mijn kleine jongen gaat slapen. Maar dan komt hij dus ineens aan met deze vraag.  

Ik twijfel even wat ik moet doen, want ik weet maar al te goed hoe graag hij onze tijd samen voor het slapengaan nog een beetje wil verlengen. De ene keer heeft hij ineens een ontzettende dorst of wil hij een zakdoek. De andere keer moet hij drie keer achterelkaar naar de wc en perst er dan met moeite nog één druppel uit. Ik ben dus alert op tijdrekkerij. Maar aan de andere kant: zo’n belangrijke vraag kan ik natuurlijk niet onbeantwoord laten.

Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk als hij zo spontaan over God begint te praten. Al zijn de vragen die hij stelt niet altijd even gemakkelijk te beantwoorden. Ik denk een paar tellen na en zeg dan: 

‘Ook al zie je Hem niet, je kunt wel merken dat God er is. Een beetje zoals de wind. Je ziet de wind niet, maar aan de bewegende bladeren aan de bomen, zie je wel dat hij er is. Zo kun je ook merken dat God er is doordat je dingen ziet gebeuren. Bijvoorbeeld een vriendje dat jou komt troosten als je gevallen bent,’ probeer ik het wat concreter voor hem te maken.

Even blijft het stil. Dan zegt hij: ‘Ja, ik zeg maar wat, hoor. Ik ben natuurlijk nog maar een kind. Maar zou het kunnen dat God de wind is?’ Ik glimlach om zijn formulering en zeg: ‘Nee, God is niet de wind, lieverd. Maar Hij is er wel altijd. Hij weet wat we doen en wat we denken.’

Er komt geen reactie meer. Aan zijn rustige ademhaling hoor ik dat hij in slaap is gevallen. Ik blijf nog even zitten om ernaar te luisteren. Mijn hart stroomt over van liefde als ik naar mijn slapende zoon kijk. Morgen zal ik hem nog vertellen dat hij altijd op God mag vertrouwen. Ook als hij felle tegenwind in zijn leven ervaart en alle zeilen bij moet zetten.  

Ik sta op en loop stilletjes zijn slaapkamer uit. Voor ik de deur achter me sluit, kijk ik nog één keer achterom. En bid in gedachten dat hij zich ook als hij groot is, door onze Vader in de hemel zal laten beroeren. Als een blad in de wind. 

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog