Anders dan anders

Een kwetsbaar gastblog van Anja. Over haar ‘supermartkervaring’ met haar dochter. En waarom deze door haar beperking eigenlijk anders is dan die met haar zoontje. 

“Wat is er meisje?” zegt de, voor mij volslagen onbekende vrouw, terwijl ze mijn krijsende en schoppende dochter van de grond optilt. Evi loopt van schrik snel naar mij toe. Maar ze is haar boosheid niet vergeten en smijt zichzelf voor mijn voeten weer op de grond. Ik zie dat de vrouw me boos aankijkt en naast Evi op de grond hurkt. “Wat is er dan meisje?”

Gelukkig bleef ik rustig, in tegenstelling tot hoe ik me voelde. Ik zei kort maar beleefd: “Mevrouw bedankt voor uw bezorgdheid, maar  ik red me wel.” Toen ze nog niet overtuigd was en ik mezelf iets minder beleefd nog eens herhaalde, stond ze op en liep verder. Helaas was ze niet de enige van wie we de aandacht hadden, er bleven meer mensen staan.

Cas, mijn peuter van 2 stort zich soms ook wel eens uit boosheid ter aarde. Maar dit stelt niets voor bij sommige buien van mijn kleine meid. Als mijn dochter boos, gefrustreerd of zich onbegrepen voelt dan uit zich dat, af en toe, best heftig. Dit keer was ze ook ergens door van slag, maar ik wist niet wat er aan de hand was. Ik begreep haar niet en dat doet pijn. Ik wil niets liever dan mijn dochter van 4 begrijpen. Eindelijk eens weten wat er in dat hoofdje omgaat. Door Evi haar beperking praat ze onder andere nog niet. Ze begrijpt wel een heleboel en ik begrijp haar vaak ook, maar helaas niet altijd. Net als op dat moment. Ik kon even niet bedenken wat nou de beste oplossing was voor deze woedeaanval. Ik probeerde van alles terwijl mijn pedagogische vaardigheden werden getoetst door het aanschouwend winkelend publiek.

Ik had er genoeg van. Ik wilde huilen, mezelf naast haar neergooien en schreeuwen: “Mensen laat me met rust, het komt goed! Ik weet het nu ook even niet, maar het komt goed! Ik ben een goede moeder en doe mijn stinkende best!” Maar dat deed ik niet, ik had tenslotte mijn zoontje ook nog bij me in de buggy. Ik besloot om overdreven met gebaren met mijn dochter te gaan praten. Met een schuin oog op mijn publiek gericht, zag ik de blikken verzachten en liepen de mensen door. De “voed dat kind eens op” blikken veranderden naar de “ach, kijk dan, wat sneu” blikken. En natuurlijk, ik kan me vergissen. Misschien is het puur goedheid dat mensen blijven staan. Of kijken ze boos om een andere reden, omdat hun banksaldo op rood staat bijvoorbeeld. Maar wat het ook is, die blikken raken me.

Waarom wilde ik zo graag dat mensen zagen dat er iets is met mijn dochter? Wilde ik laten zien dat zij er ook niets aan kan doen? Of dat ik er niks aan kan doen? Dat vind ik nog erger dan de blikken die ik kreeg. Want was ik me nou, indirect, voor haar aan het verontschuldigen?

Toen ik haar ’s avonds in bed legde zei ik: “Lieverd, mama is zo ontzettend trots op jou. Ik hou zoveel van jou. En het spijt me als ik je niet begrijp. Ik doe mijn best. Maar lieverd, verontschuldig je in jouw leven nooit als mensen je niet begrijpen. Je bent precies goed zoals je bent!”

Misschien begreep ze me op dat moment niet, maar dit zal ik haar hele leven mee proberen te geven.