Doodsbenauwd

Vandaag een gastblog van Nelleke. Voor haar gezin gaat een nieuw seizoen binnenkort beginnen. Ze is namelijk in verwachting van een meisje! Superleuk, maar wel even schakelen.

Niks aan

Baby’s. Ik vind er niks aan. Ze kosten bergen energie, ik begrijp nooit wat ze nou precies willen en daarbij vind ik het poepen-drinken-slapen riedeltje ontzettend saai. Als ik dit hardop zeg, kijkt mijn gesprekspartner mij meestal geschokt aan: “Dat zeg je toch niet?” En dan komt al snel de volgende vraag: “Waarom heb je dan drie kinderen en ben je zwanger van nummer vier? Jullie gaan zeker door voor een meisje?” Tja. Eigenlijk kan ik het diegene niet kwalijk nemen als deze vraag gesteld wordt.

Verrassing!

Het geslacht van mijn baby was eigenlijk nooit echt een ding. Bij babyzoon #1 was er de nieuwigheid en de spanning van het überhaupt krijgen van een baby. Babyzoon #2 maakten we vier maanden na de komst van zoon #1. Wat mij betreft automatisch weer een jongen. En dat bleek ook zo te zijn. Na gezegend te zijn met twee baby’s vonden we het eigenlijk wel mooi geweest. De schok was dan ook best groot toen ik zeven jaar later zwanger raakte van onze derde. Niet geheel zoals wij bedacht hadden maar hey… het is een wonder op zich en een ander geslacht zou ook wel eens leuk zijn. Misschien maakte dat het hele concept baby wel anders? Haartjes doen, leuke kleertjes uitzoeken, roze in huis…

Maar nee, God gaf ons (uiteraard) een zoon. Toen hij er eindelijk was, voelde ik mij eigenlijk wel opgelucht. Meisjes lijken in mijn beleving altijd net wat ingewikkelder dan zonen. Mode is niet echt mijn ding (ik loop altijd achter), en daarbij kan ik in mijn eigen haar alleen een staartje en een simpele vlecht maken. En blauw is mijn lievelingskleur. Kortom, ik ben gewoon een jongensmoeder.

Mijn zonen zijn nu ze kunnen lopen en steeds meer zelf kunnen best heel erg leuk. Ik hield uiteraard ook van ze toen ze baby waren, maar ik vind de lichamelijke staat waarin ze zich dan bevinden gewoon vreselijk. (Zo onaardig klinkt dat niet, toch?) Maar goed. Die derde… we vonden het wel een beetje zielig dat hij zo alleen was. Op basis van de pas opgedane ervaringen, concludeerden wij samen dat we (als het weer zo mocht zijn) nog een baby in huis wel zouden overleven.

Doodsbenauwd

Nu is #4 onderweg. En toen bij de 20 weken echo bleek dat het dit keer een meisje was, was iedereen wild enthousiast. ‘’Zo fijn dat jullie nu ook een meisje krijgen!‘’

Heel fijn, natuurlijk. Maar als ik eerlijk ben: baby’s zijn al niet zo mijn ding en nu is het ook nog een meisje? Ik ben doodsbenauwd. Niet alleen vanwege het verschonen van een ander soort, het roze, de verkleedpartijen en de vlechten. Ik voel mij anders nu ik een meisje in mij draag. Verantwoordelijker? Bezorgder? Alsof het er nu echt om gaat spannen nu we ook een meisje mogen gaan opvoeden.

Een ding weet ik wel, ik ben blij dat ik nog even de tijd heb om te wennen aan het idee dat er een meisjesbaby in huis zal zijn. Is die babywolk dan trouwens ook echt roze?

Nelleke is heel erg dankbaar voor het leven dat in haar groeit. En sowieso is ze heel dankbaar voor haar grote gezin. Als jongensmoeder snap ik haar op zich wel. Je bent zo gewend aan hoe jongens zijn… iemand hier ervaring mee?

 

Foto: pixabay