Beter dan dit?
Het is zaterdagavond en we bevinden ons in een prachtig landelijk gelegen B&B in het westen van het land. Ons eerste nachtje samen weg sinds ‘de diagnose’. Even bijtanken. En afleiding zoeken voor het aankomende gesprek met de longarts, waar we allebei weer flink de zenuwen voor hebben.
We zijn net terug van een feestje bij vrienden. Topfeest! Voor Alex alleen wel vermoeiend. Hij ploft op bed, ik zet een kop thee naast hem neer. Mijn bad loopt inmiddels vol (daar had ik de B&B natuurlijk wel speciaal op geselecteerd :-). Tijdschrift, wijntje, wat lekkers… genieten!
Ondertussen probeer ik te bedenken hoe lang het geleden is dat ik dit gevoel van totale ontspanning heb ervaren. Ik maak een foto van mijn wijntje en app die naar de vrienden waar we net gefeest hebben, met als bijschrift: ‘Beter dan dit wordt het niet’. Mijn ogen vallen dicht.
De volgende ochtend. Alex wordt slecht wakker en op mijn telefoon krijg ik het bericht binnen dat zoonlief ook niet lekker is. Na het ontbijt pak ik snel de tassen weer in. Zo ontspannen als ik me de avond ervoor voelde, zo gestrest voel ik me nu. Ik weet nog net uit te brengen: “Sorry lieverd, ik weet het even niet meer” en laat me op het bed vallen. Deze omslag gaat me even te snel.
Ik baal als een stekker dat het ons niet gegund lijkt om even alles los te laten en te genieten. Het mag blijkbaar niet, zo voelt het voor me. Alle opgedane energie van de middag en avond ervoor mag ik meteen weer dubbel zo hard inleveren. Eenmaal in de auto terug naar huis, terug naar de realiteit, komen de tranen.
Ik denk terug aan het appje van mijn wijntje en het bijschrift dat ik erbij tikte. Was dit inderdaad alles wat ons nog gegund is? Wordt het dan echt niet meer beter dan dit? Het maakt me nog nerveuzer voor het gesprek met de longarts.
Een dag later zitten we in het ziekenhuis. De scan laat geen groei zien van de tumoren. ‘Maar ook geen krimp,’ komt er snel achteraan. Niet groter, maar ook niet kleiner. Hetzelfde. Hebben we daar vier zware behandelingen voor moeten doorstaan? Twaalf weken in een achtbaan, voor alleen maar ‘hetzelfde’? We wisten wel dat er weinig kans was dat de tumoren zouden krimpen. Maar toch komt deze boodschap hard binnen. Hoewel het echt niet allemaal slecht is. Maar het is ook niet goed. Het is een soort van niks.
‘We gaan gewoon verder,’ zegt de longarts. Ze vertelt over de aangepaste behandeling die volgt. Op de vraag van Alex hoe lang deze behandeling dan duurt, luidt het antwoord: ‘Zo lang als jouw lijf het aankan’. Ik slik. Het lijkt een hoopvol antwoord, maar in realiteit betekent het niets anders dan ‘tot het echt niet meer gaat’. Het gesprek komt de dagen erna pas goed bij me binnen. Beter dan dit wordt het dus inderdaad niet.
De rest van de week is chaos met een grote C. Een ongeplande driedaagse ziekenhuisopname, twee huisartsbezoekjes op één dag met zoonlief, regeldingen, kinderfeestjes, speelafspraakjes, telefoontjes, appjes. Als het stof na een week eindelijk een beetje is neergedaald, wacht ik geduldig op het moment dat ik instort. Elke chemo-cyclus gebeurt dat wel een dag, maar dit keer niet.
Dat badmoment in de B&B. Was dat een symbool voor de toekomst? Even een ‘stoomcursus niets aan je hoofd hebben’. Mentale voorbereiding voor ‘what’s to come’. Nog even snel relaxen Peet! En zeep je maar goed in, je kunt je straks meteen weer onderdompelen in de alledaagse chaos.
Want beter dan dit wordt het niet.
Foto: Pixabay – Takmeomeo
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
9 Reacties
Comments are closed.
Wat heftig voor jullie! Je verhaal raakt me.
Ik ben zelf moeder van 3 kids en heb na de eerste zelf borstkanker gehad. Een hele intensieve tijd waarin je als gezin geleefd wordt, letterlijk aan het vechten bent om te leven, ook voor de partner is dit zo heftig en intensief.
Ik bid voor jou dat je de kracht krijgt om te blijven staan, maar ook om goed voor jezelf te zorgen. Waar heb jij behoefte Aan? En dit proberen te regelen.. gewoon omdat het nodig is. Hij is erbij!
Veel sterkte
Lieve groet Corine
Wauw Corine, dat moet ook heel heftig geweest zijn! Wat fijn om te lezen dat je er bovenop gekomen bent. En nu 3 wondertjes hebt! Ik hoop dat jullie als gezin de draad goed hebben kunnen oppakken. En ik doe mijn best om ook aan mezelf te denken ;-)
Petra het wordt beter. Maar de vraag blijft wanneer. Er komen licht puntjes. Maar het is heftig heel heftig. Hij is bij jullie en draagt jullie. Vooral ook nu.
Dank lieve Jolanda…ik weet dat jij het weet…xxx
God heeft ons geen geluk beloofd, maar genade.
Ik hoop zo dat je iets van Zijn genade mag ervaren in deze achtbaan. Sterkte.
Bedank Heleen, lief dat je reageert. We ervaren God meer dan ooit, gelukkig. Hij is er ondanks alles bij, die overtuiging hebben we beiden.
Life is crazy!
En dit is heftig.
En het is goed (genoeg) zoals het is.
Beter is niet (meer) het juiste woord.
Leven met de dag.
Dank voor je reactie, Frouckje! Leven met de dag doen we inderdaad.
Tip: Je draagt het niet alleen van Matthijn Buwalda. Sterkte meis xx