Brugpieper to be

Gastblogger Ramona Hoogkamer stuurde dit leuke, toepasselijke blogje. Voor moeders met kinderen die naar de eerste klas van de middelbare school gaan zal dit een feest van herkenning zijn… ;-)

De laatste weken van het schooljaar zijn in volle gang. Dit jaar verloopt het allemaal prima. Druk is het wel. Iedereen kijkt uit naar de vakantie. Dat was vorig jaar wel even anders. Het naderende afscheid van groep 8 maakte dat onze tweede dochter de vakantie het liefst voor zich uit schoof.

‘Haar’ groep 8 ging vaak met z’n allen op pad, samen zwemmen of naar het strand. In het laatste jaar volgden een hoop afscheidsfeestjes elkaar op. De laatste twee weken van het schooljaar zijn er heel wat tranen gevloeid. Zij, gevoelig als ze is, had moeite met het loslaten van deze groep. Van haar mooie basisschooltijd. Terwijl de kennismakingsdag op haar nieuwe school relatief positief was. Samen met vijf andere kinderen uit haar klas fietste ze naar de ontmoetingsdag op haar nieuwe school. Het leek haar wel een aardige klas. Maar de volgende dag op de basisschool zette alles weer scherp. “Iedereen heeft na gisteren zin om naar de middelbare school te gaan, maar ik niet!” Haar tranen bezorgde mij elke keer weer buikpijn.

Het eindkamp en de afscheidsmusical volgde. Wat is het leuk om alle groep 8-ers daar te zien schitteren! Maar het slotlied was echt een tranentrekker, voor de kinderen, maar zeker ook voor de ouders. De laatste schooldag brak aan.

Traditiegetrouw stonden de ouders de kinderen aan het einde van de dag op te wachten bij het hek. Toen de bel ging, stormden de meeste kinderen naar buiten. “VAKANTIE!” Maar van groep 8 ontbrak ieder spoor. Na zo’n vijf minuten kwam de eerste jongen wat nonchalant naar buiten. “Ze zijn allemaal aan het janken,” riep hij in de richting de ouders. Hij werd gevolgd door een tweede jongen, een grote stoere vent, die zijn moeder huilend in de armen viel: “Ik zal ze zo missen!” Toen er vervolgens weer tien minuten niemand de school uit kwam, besloten we maar naar binnen te gaan. Daar stond groep 8 in één grote groepsknuffel, alsof ze elkaar nooit meer wilden loslaten. De juf probeerde ze voorzichtig naar buiten te dirigeren, maar ook zij had duidelijk vochtige ogen. “Het was ook zo’n leuke groep.”

Uiteindelijk kregen we onze dochter mee met roodomrande ogen en knallende hoofdpijn. Wat een verdriet. Die avond volgde het allerlaatste klassenfeestje. Opgelapt en enigszins bijgekomen vertrok ze ernaartoe. Maar ook daar kwam ze weer met een behuild gezicht vandaan. De eerste weken van de vakantie heeft ze voortdurend verhalen verteld over ‘haar’ groep 8. Naarmate de vakantie vorderde, kwamen ook langzaam de verhalen over de eerste klas. Er ontstond nieuwsgierigheid en gezonde spanning. Langzaam deed de zes weken afstand van ‘haar’ groep 8 zijn werk. Ze kreeg zin in haar nieuwe school.

Al die weken heb ik gebeden dat het goed zou gaan in de brugklas met dit lieve, gevoelige meisje van ons. Die eerste schooldag na de vakantie zwaaide ik haar toch met een beetje buikpijn uit.

We zijn een jaar verder. Het eerste jaar is bijna voorbij en wat ben ik trots op haar! Ze heeft geen makkelijke klas, er is veel onrust, maar ze houdt zich goed staande. Ze kiest haar vrienden met zorg, durft duidelijk te maken wat ze wel en niet wil, zet zich in voor haar schoolwerk en brengt veel positiviteit in de klas. Haar mentor is erg over haar te spreken en wij niet minder! Ik ben God zo dankbaar dat dit gevoelige kind zo sterk staat.

Laatst vertelde ze me dat ze heeft gemerkt dat het ’t beste met haar gaat als ze de dag samen met Jezus gaat. Wat een ontdekking voor deze brugpieper. Wat een gebedsverhoring voor ons. Dit mag ze haar hele leven meenemen!