Chocoladetranen
“Mama gaat naar het ziekenhuis, praten met de dokter.” Ik zie de ogen van mijn kleuter oplichten. “Mag papa weer naar huis?” Ik vertel haar dat ik dat hoop, maar niet zeker weet.
Vanwege het coronavirus mag niemand bij Alex op bezoek. En hoewel ik het waardeloos vind dat ik mijn lief al een paar dagen niet heb gezien, is het appje of ik die middag toch wil komen niet echt uitnodigend. Want die ochtend ging het niet goed met hem en ik voel de bui al hangen.
Voor de zoveelste keer rijd ik met vochtige ogen naar het ziekenhuis. Mijn rechterhand gaat naar de bijrijdersstoel, waar ik de Tony-reep vind die ik nog snel had mee gegrist.
Het gesprek met de longarts heeft als conclusie dat het genoeg is geweest. De enorm zware kuur van over twee weken, onze laatste strohalm, gaat in de ijskast. Alex is te zwak. “Ga maar naar huis, tijd doorbrengen met je gezin,” is het advies.
Het is begin van de avond als ik terugloop naar mijn auto. Het altijd drukke ziekenhuis is angstig leeg. Ik voel me precies zo. Ik ontsmet mijn handen, vang de veelzeggende blik van de parkeergarage-bewaker op en zeg hem met een trillende stem gedag. De woorden van de longarts galmen nog ga.
Dit was het dan, denk ik, no more hospitals. En terwijl ik achter het stuur kruip, komen de tranen weer. Onderweg verdwijnt het laatste stukje Tony in mijn mond.
Als ik ons huis binnenkom, zijn de meisjes nog wakker. Kleine broer slaapt.
“En? Mag papa naar huis? Is hij beter?”
Mijn vijfjarige kijkt me verwachtingsvol aan.
Ineens besef ik wat me nu te doen staat. Iets waar ik al anderhalf jaar verschrikkelijk tegenop zie. Hoe vertel ik ze dat hun papa echt niet meer beter wordt? Een paar seconden voel ik paniek, maar dit is het moment. Een schietgebedje flitst naar boven: “Heer. Help.” Meteen gaat er een tekst door mijn hoofd.
Ik zal Zelf voor ze zorgen. Ezechiël 34:15 BB
Ik haal diep adem en ga naast ze op de bank zitten. “Papa komt morgen naar huis. Maar hij is niet beter. Eigenlijk is hij heel ziek. En de dokter vertelde vanmiddag dat er nu ook geen medicijnen meer zijn die papa beter kunnen maken.”
“Gaat hij dan nu zeker weten sterven?” vraagt mijn oudste. Ik kan even niks anders dan knikken en voel de tranen weer komen. En zo zitten we samen een paar minuten op de bank. Drie stille, verdrietige meisjes.
“Mam, ik weet denk ik wel iets waar we minder verdrietig van worden,” zegt mijn achtjarige. Ik trek mijn wenkbrauwen op. “Chocola, mam. Daar zit een stofje in wat je gelukkig maakt.” Geen idee waar ze deze wijsheid vandaan heeft, maar ik dank God dat ze zich dit ineens herinnert. De bonbons worden gehaald. Vier oogjes drogen langzaam op naarmate er meer chocola naar binnen gaat. Er klinkt weer wat gegiechel en halfuurtje later liggen ze allebei lekker in hun bed.
Ik zit alleen op de bank en besluit de restjes bonbons op te eten. Ik denk aan mijn drie schatjes boven en weer zijn daar tranen. Maar dit keer zijn het chocoladetranen, van dankbaarheid en trots.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
16 Reacties
Comments are closed.
Dikste knuffel voor jou Petra. Ik snap nu waarom je blogs me zo raken. Mijn vader stierf toen ik 4 was. Hij is ruim 4 jaar ziek geweest. Overleed toen hij 39 was aan Hodgkin .
Ik wil je zeggen; wat ben je goed voor je kinderen. In deze situatie kun je het nooit 100% goed doen. Maar ik heb respect voor je en lijdt met jou, je man en kinderen mee. Gods zegen, ik bid voor je.
Heleen
Je raakt me, mijn lieverd is 3 mei gestorven aan longkanker. Ik voel jouw gevoelens. Heel veel liefs en Gods kracht xx
Lieve Ingrid, wat is dat nog vers! Wat een verdriet moet dat zijn. Ik wens je rust en vertrouwen op Hem. Hij is er. En ik bid voor je.
Hoi Heleen, dank voor je lieve berichtje. Ik kan me gelukkig niet voorstellen hoe het is om al jong een vader te moeten missen, maar ik vind de gedachte al dat het mijn kinderen wel te wachten staat heel heftig. De dingen die we doen, of niet doen, in dit traject zijn bijna altijd een antwoord op de vraag wat wij denken dat het beste is voor de kids. En zo hopen we dat we het ‘goed genoeg’ doen. Liefs!
Lieve Petra, Alexander en kinderen,
Heel veel kracht van God wens ik jullie in deze situatie. Wees sterk en moedig…
Dankjewel lieve Tinie!
Wat een eerlijk blog. Het raakt mij persoolijk omdat mijn moeder te vroeg aan longkanker stierf. Maar echt hoe groot het verdriet en de angst nu is, God is altijd groter. Hij staat naast je, iedere stap. Hij laat nooit los.
Wat een mooi, eerlijk verhaal. Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. Ik hoop dat de kracht van God jullie sterkt. Geniet van elkaar nu het nog kan.
Hoi Evie, dankjewel voor de bemoediging. We voelen gelukkig (meestal) dat Hij er bij is. Ik bid jou ook Zijn nabijheid toe in het gemis. Liefs en zegen! Petra
Beste Petra,
Ik ken je niet maar in Zijn naam zijn wij verbonden.
Romeinen 12: 15. Weent met de wenenden.
Beste Petra, ik weet niet wat het moet zijn waar jij nu doorgaat. Ik heb geen advies van over de landsgrens uit dit kleine België.
Ik kan maar 1 ding doen: wenen met jou.
Geloof me, na het lezen van jou blog kost me dat geen enkele moeite…
Hoi Liesbeth, het doet me toch wel wat, dat er ook over de grens met ons meegeleefd wordt. Dank voor je reactie, lieve groet! Petra
Wat een mooi geschreven, maar verdrietig stuk. Heel herkenbaar. Ik wens jullie heel veel sterkte.
Hoi Marloes, dank voor je reactie. Je schrijft dat het herkenbaar is, ik ken deels je verhaal. Wens jou heel veel moed en kracht, maar ook rust en vertrouwen in jouw weg. Liefs!
Lieve Petra,
Ik bid dat jullie met elkaar mogen ervaren dat God dichterbij is dan ooit en je mag schuilen in de schuilplaats van de allerhoogste. Zijn hand laat jullie nooit los…
Dankjewel Joyce, voor je lieve berichtje. Fijn dat je voor ons bidt! Liefs Petra
[…] schiet me de tekst te binnen die God me toefluisterde, toen ik mijn kinderen ooit moest vertellen dat hun papa zou gaan sterven. Een tekst die nog regelmatig terugkomt als ik het opvoeden in mijn eentje even niet meer […]