Cookiemonster

 

Het is maandagochtend. De zon schijnt. Kids op school, man op het werk. De geur van gebrande koffieboontjes doet al mijn zintuigen prikkelen, terwijl het donkerbruine vocht vrolijk pruttelt. Operatie Kleding Uitzoeken staat op het programma deze morgen. En wat is er heerlijker dan eerst een ouderwets bakkie pleur?

Ineens bedenk ik me dat ik vorige week voor het eerst in tijden Choco Prince koeken heb gekocht. Ik begin al te watertanden bij het idee dat ik zo’n koek uit de kast kan vissen. Je weet wel…zo’n knapperige, omhuld met chocolade. En dan van binnen nog een smeuïg laagje vanille. Ik weet het, heel slecht. Maar O ZO lekker. Ik had een tijdje bij het schap staan twijfelen of ik het wel zou kopen. Ach Veerle, zolang je ze maar niet allemaal tegelijk op eet, overtuigde ik mezelf. En zo legde ik met alle liefde en tederheid de Choco Prince verpakking in het winkelmandje.

Afijn. Ik loop naar de voorraadkast en doe een greep op de plank waar ik de door mij felbegeerde koeken heb neergelegd. Mijn hand begint te zoeken. Een doosje rozijntjes, een tube tandpasta en een verpakking O.B. Maar geen Choco Prince. Zucht. Er zitten vijf koeken in een volle verpakking. De kinderen hadden één koek gedeeld. Waar is de rest?

Maar je had je voorgenomen te minderen met suiker, Veerle. O ja. Misschien is het helemaal niet zo verkeerd dat die koeken op zijn. O nee. Dat wordt Operatie Kleding Uitzoeken met een bakkie troost in de zon vergezeld met een Digestive koekje. Eigenlijk gewoon een prima alternatief.

Die avond word ik door mijn aller-aller-grootste koekjesvreterige boosdoener bediend met een heerlijk bakkie koffie. Hij vraagt of ik er iets lekkers bij wil. “Ja, een Choco Prince alsjeblieft. Lekker.”, antwoord ik met uitdagende ogen. De rekensom was vanmiddag snel gemaakt. Vorige week telde vier werkdagen in verband met Pinksteren.

Zijn schuldbewuste blik maakt snel plaats voor een ja-maar-dit-is-echt-te-verantwoorden-blik. Want ik had toch echt gezegd dat het koeken waren voor mee naar het werk. Klopt. Maar toen ik de rekensom nog eens hardop voor hem herhaalde en benadrukte dat als er nog één koek ligt en je van jezelf weet hoeveel je er op hebt, het toch wel netjes is om te checken bij de rest of het OK is dat je de laatste meeneemt.

Ja, Veerle had toch wel een beetje gelijk. En toen ik hem vertelde dat ik het met suiker toch al wat rustiger aan wil doen en de Choco-Prince-soep ook weer niet zó heet gegeten werd, moest ‘ie toch wel even met zijn hoofd schudden. Want ik wilde gewoon de discussie even voeren. En mijn man even opvoeden. Want ja, ik ben en blijf een mama. Soms ook een beetje van hem.

P.S. Hij bracht me wel Tony Chocolonely én Digestives. Om die suiker af te leren. Dat dan weer wel!

Foto: Pexels