Dat onderbuikgevoel

Het gaat zaterdagochtend allemaal best soepel. De boterhammen schuiven er bij de peuter makkelijk in, het fruit gaat er moeiteloos achteraan. De baby doet ondanks zijn oorontsteking vrolijk mee en ik heb eindelijk weer tijd om wat gezonde snacks klaar te maken. We lijken bijna op zo’n perfect gezinnetje wat de hele dag met een dikke smile hun dag door huppelt. Goed begin van het weekend dacht ik zo!

Totdat m’n hubby zegt dat hij niet lekker is en vervolgens bijna de hele dag in z’n bed verdwijnt. De baby blijkt even later toch niet zo relaxt vanwege z’n oortjes. De drap in z’n oorschelp laat zien dat er oorlog is rondom z’n trommelvlies. Binnen no time verandert de vredige zaterdagochtend in een ziekenboeg. Daaag, fijne zaterdag waarop we vaak met z’n allen wat doen… Dokter Mama komt gauw in actie, zet de zorgmodus aan en serveert de paracetamol, komt langs met eten en drinken en houdt stelselmatig de temperatuur van de zieke huisbewoners in de gaten. In de hoop dat de goede zorg de pijntjes snel laat verdwijnen.

‘Maak alles maar klaar voor morgen, voor als het weer zo’n dag wordt.’ Het is m’n onderbuikgevoel dat spreekt. Eerlijk gezegd vind ik één zo’n dag meer dan genoeg, maar oké. Ik heb geleerd op mijn onderbuikgevoel te vertrouwen, omdat God vaak degene is die daar spreekt. Trouw doe ik alle taken die zijn blijven liggen, speel ik nog een spelletje met de peuter en maak ik alvast een pan eten voor morgen. Precies met peuterbedtijd ben ik klaar. Ik voel me eventjes de super moeder van de week. Wat een planning!

Dat onderbuikgevoel heeft mij al heel vaak gewaarschuwd of voorbereid op een nieuwe tijd. Bijvoorbeeld toen ik in 2012 serieus plannen kreeg om te gaan verhuizen. In mijn hoofd klonk elke keer september. Ik wilde perse eerder maar dat resulteerde bijna in een fiasco. Uiteindelijk waren de tussenliggende maanden nodig om nog het één en ander af te ronden. En ja, in september verhuisde ik. Toen we ons huis te koop zette wist ik zeker dat het in februari moest gebeuren. Zo geschiedde. Elf weken later was het verkocht, aan het meisje dat precies in die tijd een huis zocht en eigenlijk al bijna voor iets anders had gekozen.

Vaak kost het even tijd voordat ik het onderbuikgevoel echt ‘hoor’ of volg. Achteraf heeft dat onderbuikgevoel altijd gelijk. Nu ik mij daar bewust van ben, probeer ik op die momenten af te stemmen op God om erachter te komen wat Hij wil zeggen. Laat ik zeggen dat als ik het doe, het mij een hoop stress bespaart.

Ik weet nu dat God mij even scherp stelde vorige week zaterdag. Het rustige avondje dat leek te komen werd er één met een wakkere, onrustige baby. Zondag vond het virus het gezellig om naar mijn buik te verhuizen waardoor ik de rest van die dag in bed belandde. M’n iets opgeknapte man kon door mijn voorbereiding de zorgtaak gelukkig gemakkelijk overnemen. Ik kon daardoor echt even ziek zijn.

Zo zie je maar weer, dat onderbuikgevoel is serious business. Inmiddels zijn wij allemaal weer beter en volgt er nu hopelijk een heerlijk ontspannen weekend!