Donderpreek

Zet mij in een ruimte met mijn kinderen waar ik niet op een pedagogisch verantwoorde manier kan ingrijpen. Dan… Komt mijn ware aard naar boven.

Bijvoorbeeld in de auto. Ik zit achter het stuur en op de achterbank wordt een tik uitgedeeld. Een haar uitgetrokken. Geklaagd omdat ‘ze met haar voet op mijn stukje zit’. Gebeten. En dan, WRAOH. Schreeuw ik het uit. Echt het is de enige manier waarop ik controle weet uit te oefenen op mijn kinderen. Soms zet ik de auto stil op de vluchtstrook om zo’n donderpreek af te steken dat ze er bij aankomst nog bleek van zien. Dat als we een ongeluk krijgen dat het hun schuld is enzo.

Of in de kerk dan. Zoals vanochtend. Het gangpad voor ons ligt bezaaid met boekjes en potloden. Zoonlief wiebelt van z’n linker bil naar z’n rechterknie, op schoot en er weer af. Dochterlief zegt voor de 2e keer met een gezicht als een oorwurm dat ze echt naar de wc moet. NU. Andere dochterlief ziet dat er een tekening uit haar paardenboek is getrokken, slaat als gevolg van zich af en zucht en kreunt. Het is ook verdulleme haar allermooiste tekening. Drie jaar geleden nog de laatste hand aan gelegd.

En dan, wroah (brul ik zachtjes vanbinnen), kijk ik ze met mijn allergemeenste blik aan. Knijp in armen en zet ze driftig op hun stoel.

Voor alle moeders die zich hier ook in herkennen: ik heb geen tips. Geen trucs. Maar ik schrijf dit blog toch maar. Omdat ik mezelf en al die andere moeders wil vertellen dat we toch de moeite waard zijn. Ploeterend en al. Morgen is er weer een dag. Ik breng de kids op de fiets naar school. 

Foto omslag: pixabay
Gedichtje: Joanneke Wiersma