Druk, druk, druk…

 

Ik zit naar hen te kijken. Vanaf onze vensterbank, achter de half open gordijnen, kan ik hen ongezien in de gaten houden. Het is een jong stel met een aantal kleintjes. En ze hebben het druk, druk, druk, de hele dag! Want als wij ’s morgens nog in bed liggen, hoor ik dat zij al wakker zijn. En als we ’s avonds weer naar bed gaan, zijn zij nog steeds bezig.

Ik denk wel te weten hoe ze zich voelen. Want ook ons leven staat in het teken van het grootbrengen van ons kroost. Hun leven is het onze. Ook wij zijn van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bezig om ons nageslacht van al het nodige te voorzien. Met alle drukte van dien.

Als ik naar buiten kijk, zie ik dat de vader weer is weggegaan om eten te halen. Een opgroeiend gezin lijkt altijd wel honger te hebben. Herkenbaar, ook in ons huis is het voedsel gewoonweg niet aan te slepen. Stapels boterhammen, kilo’s fruit en liters melk gaan er doorheen. En na korte tijd begint het weer van voren af aan en kun je alles opnieuw inslaan.

Ik hoor de herrie van het jonge grut. Het lijkt wel alsof de ouders nóg harder gaan werken als gevolg van het geschreeuw. Ik snap het wel. Je moet mij eens zien, hoe snel ik eten kan klaarmaken met een gillende peuter in de kinderstoel. Snel-snel-snel een groentehapje pureren of vlug-vlug-vlug een broodje pindakaas smeren zodat het dwingende kabaal in ieder geval ophoudt.

“Ik begrijp jullie wel,” zeg ik tegen mijn lotgenoten, als ik hun gevlieg zit te observeren. “Het schijnt een fase te zijn, die drukte. Ooit komt er een eind aan, dan keert de stilte en rust weer terug. Maar ja, aan zulke uitspraken hebben wij natuurlijk niks, nu.”

Ze horen me niet. Ze zijn alweer weg gevlogen, de polder in. Op zoek naar vette vliegen en dikke larven om in de schreeuwende snavels van hun kroost te stoppen.

Ik geniet even van het momentje rust, daar in de kussens op onze vensterbank. Ergens las ik dat jonge koolmezen al na drie weken het nest verlaten om op eigen benen te staan.

Ik kijk het raam uit. Voor ons zal het nog even duren voordat onze kleintjes uitvliegen.

Eerlijk gezegd, gelukkig maar.