Dunne jas
Ik zwaai Jurre uit bij het schoolplein. Daar gaat hij, met zijn felblauwe jas aan en capuchon op. ‘Kan ik je even spreken?’ Het de juf van mijn kleuter. Ze neemt me mee buiten het schoolhek, een stukje van de drukte weg. Oei, foute boel, denk ik bij mezelf.
‘Ik wilde even zeggen dat ik vind dat Jurre zo’n dunne jas aan heeft.’ Tijdens ons gesprek blazen we om beurten wolkjes uit, zo koud is het. Ik schat dat het –4 is. En inderdaad, mijn zoon loopt nog in zijn windjack, die eigenlijk voor de herfst en de lente is. Ik zie haar even twijfelen, maar ze gaat verder: ‘Ik dacht, ik vraag het toch maar, misschien heb je niet de financiële middelen voor een nieuwe, of is er iets anders aan de hand. Dan willen we je helpen hoor!’
Ze kijkt me aan en ik blijf heel even stil. Ik voel een soort van verbazing dat er iemand is die bedenkt mij misschien wel te moeten helpen, omdat mijn zoon geen dikke jas aan heeft. Gelukkig is geldgebrek niet aan de orde en kan ik haar geruststellen. ‘Er hangt al lang een dikkere jas voor Jurre aan de kapstok, maar hij wil hem niet aan,’ vertel ik haar. Haar blik verraadt opluchting.
Iets later lees ik een bericht van een Rotterdamse huisarts. Ze is door de gemeente gevraagd om zo ongeveer het complete medische dossier van een alleenstaande moeder ‘even door te sturen’, omdat deze moeder een warmtetoeslag van 500 euro heeft aangevraagd. Ze heeft lichamelijke klachten en kan niet werken, kan de energierekening niet meer betalen en nu hebben zij en haar kinderen het koud. Maar de gemeente wil toch even zeker weten dat haar redenen gegrond zijn, voordat ze het geld verstrekken.
Het bericht maakt me boos. Ik probeer me haar situatie in te beelden en ik besef heel goed dat ik in een bevoorrechte positie zit. Ik denk weer aan het gesprekje met de juf. Wat fijn eigenlijk, dat ze het lef had om die vraag te stellen, gebaseerd op iets wat ze signaleert. Zelf ben ik lang niet zo oplettend. Een zinnetje uit de Bijbel schiet me te binnen:
Draag elkaars lasten, zo leeft u de wet van Christus na.
Galaten 6:2
Dit zou niet alleen moeten horen bij het naleven van de wet van Christus. Het zou meer dan normaal moeten zijn om elkaar te helpen. Ook als je bij instanties werkt met logge regels en richtlijnen.
Ik neem me voor om zelf wat meer om me heen te kijken en als ik het gevoel heb dat dat moet, ook gewoon te doen wat de juf deed. Vragen of er iets nodig is.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.