Een andere vakantie dan gedacht

De eerste nacht van onze vakantie op Ameland begint met een ziek kind. Middenin de nacht staat Mads benauwd en met hoge koorts naast me. Een bezoekje aan de huisarts de volgende dag bevestigt dat wat we al dachten: de luchtweginfectie die onze dochter Fenne een week eerder had, manifesteert nu in het lichaam van Mads. ‘Dat is niet wat je op vakantie wil’, zegt de arts tegen mij. Ik knik. Hij glimlacht begripvol. ‘Volg vooral de energie van je zoon. Als hij naar het strand of het zwembad wil, lekker laten gaan. Als hij maar stopt als hij moe of benauwd wordt.’ 

De nachten die volgen zijn kort, net zoals de afgelopen weken thuis door alle einde-van-het-schooljaar-onrust. Eerlijk gezegd baal ik ervan, ik had zo uitgekeken naar een weekje meer slapen. Naar meer energie. De dagen zijn overdag gelukkig heel fijn. We wandelen over het strand, genieten van de zon op een terras, plonsen af en toe een uurtje in het zwembad en ik kan middagdutjes doen. We leven lekker slow, en dat bevalt eigenlijk prima.  

Op de vijfde dag voelt Mads zich alweer bijna beter. Diezelfde avond zitten we echter weer bij de huisarts, met Fenne. Ze valt tijdens een dansje in de kamer op de rand van de tafel en de wond die naast haar oog zit, moet geplakt worden.  

‘Ik hoop dat dit het was voor deze vakantie’, zeg ik tegen mijn man als we in de auto zitten naar de dokterspraktijk. Fenne is heel relaxt en heeft geen last van het wondje. De nacht gaat best oké. Totdat ik wakker word van een blafhoest.  

‘Mama, ik kan niet zo goed ademen’, hoor ik kort daarna naast mij. Het is Jesse, met koorts en benauwdheid. ‘Kom maar bij mij liggen, schat’, zeg ik tegen hem en neem hem naast mij in bed. En ik bid.  

‘Heer, deze vakantie gaat anders dan we hoopten. Dank U dat we hier mogen zijn, op zo’n mooie plek. Dank U dat  U erbij bent. Maar mag ik vragen om een rustige zomer verder?’  

De volgende dag loop ik in mijn eentje op het wijdse, Amelandse strand. De wind waait door mijn haar en hoofd. Ik voel ruimte.  

Ja, het leven van een moeder gaat ook op vakantie gewoon door. Overmorgen gaan we weer naar huis. En gek genoeg voel ik me toch meer uitgerust en lichter dan voordat we hier kwamen. Omdat er naast het gezinsleven even helemaal niets moest. Omdat we samen zijn. Omdat er letterlijk ruimte in en om ons heen was om de ziekte van de kinderen op te vangen. En dat is eigenlijk precies wat we nodig hebben.