Een droombaan

Tien jaar geleden is het nu dat ik mijn diploma in ontvangst mocht nemen. Verpleegkundige. Dat was ik nu. Ik was 17 jaar toen ik de keuze maakte om HBO-V te gaan studeren. Al snel had ik twijfels, maar elke keer dacht ik dat het beter zou worden.

Na mijn stage in een verpleeghuis dacht ik dat stage in een ziekenhuis wel leuker zou zijn. Na mijn stage in het ziekenhuis dacht ik dat een andere afdeling leuker zou zijn. Na mijn stage in de psychiatrie wist ik: dit is het. Maar na nog een paar stage- en werkervaringen wist ik dat ik het toch nog steeds niet had gevonden. Via een omweg van banen en na twee specialisaties heb ik het nu naar mijn zin op een oncologische dagverpleging. Maar toch is dit het niet.

Toen ik net moeder was, heb ik wel eens tegen Albert Jan gezegd dat ik het liefst een paar jaar helemaal thuis zou willen zijn. Ik snap nu niet meer waar dat vandaan kwam. Dat was mijn overspannen hoofd die dat zei en niet mijn hart. Ik zal altijd willen werken. Ik geniet ervan een uitdaging buiten de deur te hebben. Dit mogen zeggen is al zo’n grote stap voor mij. Ik heb lang het gevoel gehad dat de zorgtaak voor de kinderen nog grotendeels bij de vrouw ligt.

Toch wist ik lang niet hoe ik iets moest veranderen. Ik durfde ook niet heel veel verder te kijken. Maar wat ik wel altijd heb gedurfd, is nieuwe dingen leren. Stap voor stap naar iets nieuws toewerken. Dat is wat ik kan. In de afgelopen jaren ben ik dichter bij mezelf gekomen. God heeft me laten zien wat er in mijn hart leeft en wat mijn kwaliteiten zijn.

Deze kwaliteiten ben ik gaan omarmen. Eerder vond ik het maar stomme kwaliteiten. Kritisch zijn is er één van: altijd nog een vraag hebben bij een voorstel dat wordt gedaan. Georganiseerd zijn is er nog één: altijd willen weten wanneer iets precies af moet zijn. En als de deadline niet wordt gehaald, ben ik de enige die met de stress lijkt te zitten. Ik heb leren inzien dat ook mijn kwaliteiten ertoe doen, maar dat ze niet helemaal tot hun recht komen in mijn huidige baan. Doordat ik dit heb leren accepteren, kan ik nu oprecht zeggen dat het goed is dat ik mijzelf voorbij ben gelopen.

Ik heb spijt dat ik niet eerder heb geluisterd naar mijn gevoel. Dat ik door ben gegaan met HBO-V. Maar ook dat ik niet eerder het roer om durfde te gooien. Toch denk ik dat ik, hoe dan ook, er nu hetzelfde voor had gestaan. In mijn vorige blog schreef ik over mijn chronische pijn en mijn revalidatie hiervoor. Pas toen ben ik gaan beseffen dat ik niet kan blijven vechten tegen wie ik ben en welke kwaliteiten bij me horen.

Ik weet nu beter wat er bij mij past. Eindelijk ben ik gaan denken in welke opleiding en baan er bij mijn kwaliteiten passen. De eerste stap heb ik gezet. De eerste lesboeken zijn in huis. Hoe ik dit ga combineren met mijn gezin en kinderwens is een nieuwe uitdaging. Maar ook dit ga ik samen met mijn gezin stap voor stap aan. Waar ik uit ga komen weet ik nog niet precies. Ik weet wel dat ik geen spijt meer hoef te hebben.

Foto: Unsplash – Thom Holmes