Een schitterende week. Grotendeels dan.

Afgelopen week was voor mij een enerverende week. Al wekenlang zijn de voorbereidingen aan de gang voor de challenge. En afgelopen maandag was het dan zover: de startdag met een Bijbelstudie over Jesaja 60:1. Dat de Bijbelstudie over Jesaja zo goed ontvangen zou worden had ik niet verwacht. Dat het een moeilijk stuk is ervaar ik zelf ook.

Meer dan ooit ben ik me afgelopen week gaan beseffen dat de tekst ‘Sta op en schitter’ makkelijker klinkt dan het is. Door jullie verhalen, door mijn eigen reflectie en ook door gewoon de waan van de dag. Iedereen zit in zijn eigen proces en probeert zo goed als het lukt mee te doen met de challenge. Sommigen van jullie zijn op zoek naar waar je eindelijk in mag uitstappen, willen handen en voeten geven aan dat waar hun hart sneller van gaat kloppen. De ander worstelt met zichzelf, misschien wel met God en heeft geen idee wat er nou schittert in haar leven. Voor iedereen is het anders. En waar je ook staat, het is goed. Achterlopen kan niet, want je wandelt je eigen weg. Er is geen goed of fout. Ik begrijp allebei de processen en ken ook beide kanten. Kijk goed naar wat er staat: ‘Sta op en schitter’. Er staat niet ‘Sta op en bouw een lichtbaken’. Je hoeft geen prestaties te leveren om te mogen schitteren. De kern zit hem juist in het richten op Jezus, zodat Hij jou mag verlichten. Andersom dus. Gratis en voor niets, door Zijn liefdevolle genade. De sleutel is misschien wel het op willen staan. Daar gaat dit blog over.

Sta op
17 december 2015 kwam onze jongste zoon Jesse ter wereld. Een prachtig ventje verrijkt sinds die dag ons leven. De eerste twee weken gingen voorbij alsof het niks was. De oudste reageerde goed en ik voelde me vermoeid maar verder prima. Jesse was gezond maar een onrustige slaper. Iets wat later meer bleek te zijn dan alleen het gevolg van geboren worden.

Het moment dat mijn man na twee weken weer aan het werk ging, was het begin van een uitputtingsslag bij mij. Jesse sliep slecht, kwam om de twee uur voor voeding, huilde veel en bleef onrustig. Later bleek dat het ventje gewoon pijn heeft gehad door brandend maagzuur dat zijn slokdarm aantastte.  Na 10 weken kwam de diagnose reflux. Iets wat ik al weken riep. Na 12 weken mochten we eindelijk medicatie toedienen en ging het met hem langzaam beter. Maar mezelf raakte ik kwijt. God leek verder weg dan ooit.

De eerste maand na Jesse zijn geboorte kreeg ik de tekst “Sta op en schitter” als jaartekst voor 2016. Op dat moment kon ik er echt helemaal niks mee. Ik stevende af op een burn-out en voelde me helemaal niet schitteren. Ook niet als moeder. In mei kwam ik -na weer zes weken gewerkt te hebben -ziek thuis te zitten. Het ging gewoon niet meer. Dat wat me gered heeft? De eerste twee woorden: STA OP.

En schitter
Ergens was deze tekst in mijn hoofd geprent. Elke dag stond ik weer op, om m’n jongens te geven wat ze nodig hadden. Althans, ik probeerde het. Het ging de eerste tijd alles behalve makkelijk en het was vaak niet heel gezellig, maar ik deed wat ik kon. “Sta op en schitter” was in die tijd ook vaak een keuze, in geloof dat Hij me zou helpen. “Heer ik bid om Uw kracht vandaag, want het lukt mij niet,” heb ik regelmatig gebeden. In die tijd leek de enige ‘schittering’ soms gewoon alleen maar het smeren van broodjes voor de jongens of zorgen dat alles klaar stond voor als ze naar de kinderopvang gingen.

Je licht is gekomen
Naarmate de tijd vorderde, ging het opstaan steeds makkelijker. Werden de dagen rustiger. Kwam er weer ruimte in mijn hoofd om na te denken over dingen die ik echt belangrijk vind. Ontdekte ik weer waar m’n hart sneller van ging kloppen. Het zorgen voor de jongens was nog steeds pittig, maar ik zag en voelde verbetering, hoe klein ook. Elke week die volgde kon ik iets meer aan. Werd ik iets minder snel geïrriteerd. Na een paar maanden kon ik zeggen: ja, dit dagdeel is echt goed gegaan. En ineens besefte ik wat er eigenlijk écht in Jesaja 60:1 staat: je licht IS gekomen. Het is er al. Hij is er al. Vanaf dat moment snapte ik het. De kleine voor mij niet belangrijk lijkende dingen als broodjes smeren en luiers verschonen, een kus brengen als m’n oudste ’s nachts wakker schrok, m’n jongste troosten ondanks dat ik baalde van dat hij wéér huilde… het waren schitteringen die ik op dat moment kon doorgeven aan hen. Door bij Jezus te zijn, reflecteer(de) ik Zijn stralende licht. Liet mij naar kunnen een goede moeder zijn. Want Zijn licht verandert mij. Als ik minder tijd met Hem doorbracht merkte ik dat gelijk en ging alles weer een stuk moeizamer. Dat is nog steeds zo.

Over jou schijnt de luister van de Heer
Al vrij snel pakte ik het schrijven weer op nadat ik thuis kwam te zitten. Schrijven helpt mij om m’n gedachten te ordenen. Maar ik had het al een paar jaar laten liggen. Power to the Mama’s is voorjaar 2016 middenin de chaos op m’n hart gelegd door God. Blijkbaar omdat Hij weet dat ik met de woorden die ik schrijf anderen kan bemoedigen. Ik wilde gehoorzaam zijn. In mei is Power to the Mama’s “live” gegaan, geen idee hoe het er echt uit zou komen te zien. Veel kleiner qua opzet dan nu in ieder geval, dacht ik. Maar naarmate ik rustiger werd, meer zicht kreeg op wat God wil met mij, ik Hem meer liet inspreken in mijn leven en meer tijd met Jezus doorbracht, groeide alles met mij mee tot wat het nu is.

Blijven schitteren
Het gaat nu de goede kant op. Ik ben nog niet helemaal terug in mijn functie op school en ik moet nog steeds goed oppassen op hoe ik mijn tijd indeel. Wanneer vermoeidheid de overhand krijgt, schitter ik echt niet. Ben ik geneigd weer een vrouw te zijn die in zak en as gaat zitten, zoals de metafoor die voor Jesaja 60 wordt gebruikt. Dat ik op de goede weg ben is duidelijk, maar ik weet dat dit nog lang niet het eindstation is. Maar wat ik nu doe, is meer dan voldoende voor Hem. Ik schitter in Zijn aanwezigheid op m’n best. Omdat Hij onvoorwaardelijk van mij houdt en Zijn licht altijd al op mij heeft laten schijnen. Ik heb het alleen niet altijd gezien.

Mijn “schitterende” mamadag… not.
Misschien denk je dat mijn dagen nu soepel verlopen. Dat ik wel snap hoe het werkt om te schitteren. Ik zal je maar gelijk uit die droom helpen…

Afgelopen woensdag was echt geen schitterende dag voor mij. M’n oudste had een slechte dag waardoor er veel confrontaties waren. Daar word ik gewoon best wel moe van en dan is mijn pot met geduld na grens op grens gesteld te hebben echt een keer leeg. Toen we ’s middags na een bezoek aan het consultatiebureau nog even naar de winkel gingen, was het dan ook geen schitterende mama die de dubbele kinderwagen duwde. Twee kinderen die aan het eind van hun latijn aan waren beland en een mama die het liefste zo snel mogelijk richting avond wilde. “Wie gaat dan ook met twee kids boodschappen doen aan het eind van de middag,” verweet ik mijzelf toen ik door de gangpaden reed.

Op het moment dat ik ging betalen, trok de oudste, die na een langdurend “nee nee, dat mag niet, blijven zitten” gesprek, op een onbewaakt moment een zak appels open. Omdat hij wilde helpen het in de tas te doen. Met als gevolg dat de appels terug de winkel in rolde… Zijn behulpzame gebaar kon ik niet waarderen. Op m’n opperbest probeerde ik beheerst en kalm te blijven. Maar als blikken konden doden waren er nu een paar mensen minder geweest.

Terwijl ik mijn oudste streng toesprak en de man achter mij doorliep naar de uitgang, tikte er iemand op mijn schouders. Bij het omkijken dacht ik “oh nee”. Het was een vriendin van mij. In razendsnel tempo ging de film van daarnet door m’n hoofd. Nee, geen sta op en schitter momentje te vinden. Maar juist zij was op dat moment een liefdevolle spiegel die rust en begrip naar mij terugkaatste.

“Word jij ook zo zat van dit weer?” was het eerste wat ze zei na mijn begroeting. De koetjes en de kalfjes gingen mijn lippen over en ik mompelde bij het dag zeggen nog iets als “ja, slecht geslapen en moe enzo. Dus daag!”. Maar op het moment dat ik naar buiten wandelde, landde hetgeen wat gebeurd was. Ik was even geen lichtje op dat moment. Echt niet. Maar zij wel. Door haar tikje op mijn schouder en haar woorden, werd ik even uit m’n situatie gehaald. Ik weet niet of ze het bewust deed, maar het heeft geholpen. Zij was even het lichtje dat ik nodig had. Door haar kon ik weer ademhalen.

Snel naar huis?
Bij het naar buitengaan, herinnerde mijn oudste zich bij het zien van de mooi verlichte, aantrekkelijke kraam dat papa had gezegd dat hij ‘de volgende keer’ met mama oliebollen zou kopen. En dat we dan samen een oliebol zouden eten. Zo fijn… Want zeg maar tegen een jongen van nog geen drie dat die volgende keer niet vandaag is.

Als die vriendin mij op dat moment niet had aangetikt maar in mijn situatie had gelaten, was ik weer de strijd met hem aangegaan. Maar doordat ik even terug was op aarde, werd ik er bewust van dat mijn zoontje me alleen maar wilde helpen met de boodschappen en dat hij er ook niets aan kon doen dat we daar aan het eind van een lange dag stonden.

’s Avonds aten we samen als toetje al lachend en genietend een heerlijke oliebol. Als de kamer verlicht had kunnen worden door onze schittering, dan waren we oogverblindend geweest.

Soms heb je die ander nodig om zelf weer een beetje te kunnen schitteren. Om die spiegel voor te krijgen. Net zoals wij Jezus nodig hebben om verlicht te worden. Maak het jezelf niet te moeilijk en wees trouw in het kleine. Leg de lat niet te hoog. Doe wat je kan. Dat is al genoeg en vaak nog het meest belangrijk!

Wat een zegen dat komende challenge week over ‘bij Jezus zijn’ gaat! Een weekje opladen in Zijn stralende aanwezigheid lijkt me heerlijk…