Er te zijn

Zojuist flipte mijn vierjarige aan de ontbijttafel omdat hij de pindakaas niet uit de pot mocht eten en geen tweede plakje worst kreeg. Hij schreeuwde alsof hij vermoord werd en barstte in intens gehuil uit. Ik loop in gedachten langs het water en probeer te bedenken waar die reactie vandaan komt. Het lawaai van net zit nog in mijn hoofd en ik voel me moe.

Mijn hond loopt naast me en snuffelt aan het gras. Ik kijk naar het water en zie de schittering van de zon.

De zon.

Het valt me nu pas op dat ze schijnt. Ik besluit even stil te staan en te kijken. Terwijl ik de fonkelingen op de waterspiegel zie, hoor ik pas hoe stil het is. Er fluiten wat vogels en er zwemt een eend kwakend langs, maar verder is er niks. De bomen ruisen zachtjes heen en weer. Het is alsof ze ademen. Ik adem met ze mee. In. En uit.

Ik plof neer op het bankje achter me. “Pfff… wat een week,” zeg ik tegen Anna de hond. Eigenlijk een gekke opmerking, want het ging bizar goed. De jongens gingen huppelend de school in, onze gevoelige Mads die school niet zo heel leuk vindt incluis. Ik heb me verbaasd over zijn enthousiasme en pinkte bij het weglopen van het schoolplein een traantje weg. Van trots én opluchting. En Fenne, de eenjarige, vindt de opvang weer net zo leuk als altijd.

Toen Jesse net zo flipte tilde ik hem op nam hem op schoot. Ik ademde diep in en uit, had geen idee van wat nu precies deze kortsluiting veroorzaakte, maar ik fluisterde in zijn oor dat het niet gaf, dat mama ook van hem houdt als hij zo boos doet, dat het niet leuk is dat hij niet elke dag naar school mag en dat ik snap dat hij weer aan alles moet wennen. Het werkte. Dat momentje er zijn maakte hem weer rustig.

Eigenlijk kan ik er helemaal niet tegen als hij zo hard huilt. Het gehuil triggert vaak nog een stressreactie uit die vervelende refluxperiode, wat me onrustig en boos maakt en me al helemaal niet in de knuffelmodus brengt. Maar gek genoeg hebben de afgelopen weken mij geholpen om op deze momenten meer in een helikopterview te komen en te zien wat er met mij en mijn kinderen gebeurt als ze boos of verdrietig zijn, waardoor ik beter kan inspelen op wat er écht nodig is.

Ik kijk weer naar de zon en hoor de stilte. Dit is wat ik nu nodig heb na deze gekke week, merk ik. De stilte, de zon en ik. Wat ik tegen Jesse zei geldt ook voor mezelf, besef ik terwijl de zon me opwarmt.

Het is goed, ik hou ook van jou als je onrustig bent. Voor jou is het ook weer wennen, hoor ik God in mijn hoofd zeggen

Ik doe mijn ogen even dicht.

Ik weet niet precies hoe lang ik op het bankje zit. Als er een wolk voor de zon schuift en de frisse wind mijn ogen opent, loop ik naar huis. Met een kalmere tred. Ik ben klaar om er weer als moeder te zijn.

 

Terwijl ik daar zat, maakte ik het gedichtje dat je op de foto leest. 
Dit blog verschijnt ook bij de Club van Relaxte moeders.