‘Ik ga vanavond vroeg naar bed hoor.’ Het is een veelgehoorde zin uit mijn mond. Voor sommige stellen is dat hét signaal voor een potentiële, goede vrijpartij die dezelfde avond nog gaat plaatsvinden. Als ik het zeg, betekent het dat er echt geen haar op mijn hoofd denkt aan enige vorm van lichamelijkheid.
En als ik even eerlijk mag zijn (ik bedoel, slechts een paar duizend vrouwen zullen dit ooit lezen) gingen er een paar maanden lang steeds weken achter elkaar voorbij dat deze zin steeds weer mijn mond verliet. In drukke, jonge gezinnen misschien niet opvallend schokkend, vond ik zelf. Totdat ik bemerkte dat ik er ook echt geen zin meer in had. Ergens misschien zelfs geen behoefte had aan seks, terwijl ik wel behoefte had aan aanraking en de keren dat ‘het’ gebeurde echt fijn waren. Ik kon mezelf er alleen niet meer toe zetten. Maar waarom niet… ik had geen idee.
Tijd voor een goed gesprek dus. Ik kocht een fles goede wijn, wat lekkere kaasjes en stak ook de kaarsjes er, voor het plaatje, maar bij aan. Laten we het dan ook maar gelijk gezellig maken, dacht ik zo. In het begin kwam het gesprek wat moeizaam op gang. Want blootgeven van je gevoel is blijkbaar nog moeilijker dan je lijf ontkleden in het donker.
En eigenlijk was dat precies ‘het ding’, merkte ik achteraf. Het jonge gezinsleven vraagt zoveel van mij, dat ik alles wat niet te maken heeft met kinderen en praktische zaken soms niet overzie. Dan gaat mijn gevoel op slot en gaat de automatische piloot aan. Maar op die automatische piloot kan ik geen seks hebben. Ook geen goed gesprek trouwens. Daarvoor moet ik in contact staan met mijn gevoel. En daar moet ik tijd voor maken, zodat die prikkende ogen kunnen leeglopen en de zorgen in mijn buik de ruimte krijgen in een gesprek. Met hem.
Samen één worden is wat je doet als je trouwt. Je gaat in elkaar op. De wittebroodsweken zijn ‘the bomb’. Maar als er eenmaal drukke banen of kinderen komen, kan de drukte van de dag die verbinding zo verstoren, dat één blijven lastiger lijkt dan gedacht. Daar moet ik mij echt bewust van zijn en blijven.
In ieder geval was dat gesprek die avond het begin van een nieuw seizoen. We konden elkaar weer beter vinden. Die rustige raak-me-niet-aan weken zitten er af en toe echt nog wel tussen. Maar ik weet nu waarom. En we weten ook wat we eraan kunnen doen. Zo’n avondje met een fles goede wijn en een fijn gesprek helpt in ieder geval om weer open te staan voor iets dat gezorgd heeft voor de drukte op onze dagen. 🙂
De column ‘Geen zin’ komt uit het e-book #Powertalks voor mama’s. Dit boek is speciaal geschreven voor alle (christelijke) moeders met weinig tijd. Herkenbare, eerlijke en oprechte verhalen over allerlei alledaagse zaken komen erin voor. Het boek wil je bemoedigen met ervaringsverhalen van andere moeders en Gods Woord en Waarheid. Voor vier domeinen is er meer aandacht: geloof, opvoeden, balans en relaties. ‘Geen zin’ valt onder dossier relaties.
Foto header: afkomstig uit boek
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van dure Italiaanse wijn | Ondernemer | Houdt van schrijven, creëren en aanbidden |
Ik snap wat je bedoelt. Bin there, done that. Ik denk dat we ten eerste op moeten houden met de fabel: tussen de kids moet je 2 jaar houden, dan hebben ze nog wat aan elkaar. Probleem: ouders hebben het dan zo druk dat je moeilijk nog van elkaar geniet.
Ten tweede, maak tijd voor elkaar. Je vergadering kun je plannen, je datenight ook. 1keer per week is niet veel. 1 x per jaar samen een weekend weg, 1 x per maand uit, 1 x per week datenight. Een avond waarop de kids spaghetti eten en om 19.00 op bed liggen. Jullie eten samen bij kaarslicht. Moet dat ook nog?! Ja. Dat is essentiële voeding voor je relatie. Dat houdt jullie een sterk team. En plan dan ook tijd tussen de lakens(je maakt maar zin!), want dat is even belangrijk, maar dat zal makkelijker gaan na datenight.
Herkenbaar! Alhoewel de zin er wel is allen Probleem is ook dat “het verlangen naar elkaar “ vaak op de dag plaats vind. En dan denk ik ; vanavond dan…
En is het eenmaal avond en het hele avond ritueel van naar bed brengen is geweest.. De vaat is opgeruimd, we kunnen eindelijk na achten op de bank ploffen.. ben ik op!! In mijn hoofd en lichamelijk
Maarja overdag is er geen moment om intiem te kunnen zijn! Ochtend is niet manlief zijn sterkste kant om wakker te worden, bij mij is de avond dus een no go
En in het weekend naar boven sneaken.. kids zijn in no time naar ons op zoek!
Maar goed … goed om te weten dat eraan gewerkt moet worden.. wat is dan de oplossing? Kids eerder op bed, de ontplofte boel in keuken zo laten en hup elkaar opzoeken 😉
Hoi Marina,
Ja zo doen wij het ook. Plannen. We wachten tot de restaurants weer opengaan en dan gaan we samen uit eten.
Maar intussen s avonds eten laten bezorgen, leuke film erbij. Je maakt het gezellig samen.
En Daniëlle, dank je voor het delen. Het geen zin hebben en dan ook geen behoefte meer voelen is herkenbaar.
Wij proberen thuis elkaar overdag met een dikke knuffel even te zien en voelen. Dat helpt.