Geloofshelden

Helaas, de juf is ziek. Morgen is er geen school voor Teun. Met een stapeltje werk in zijn rugtas komt hij uitgelaten thuis. ‘Superleuk mam! Morgen ben jij mijn juf!’, meldt hij. Dit enthousiasme deel ik niet direct, aangezien mijn man en ik allebei moeten werken. Een heleboel ‘leuren met je kind-appjes’ verder concludeer ik dat dit geen uitkomst biedt en we besluiten we dat zoonlief mee gaat naar mijn werk als docent. Teun mag met me mee naar ‘de grote school’.

De volgende morgen stapt hij, gespannen maar opgetogen, naast me in de auto. Zijn schooltas gevuld met schrijfschrift, laptop, koptelefoon en een serieuze broodtrommel. Eenmaal in de klas installeert hij zichzelf voor mijn bureau. Met bungelende benen op de veel te hoge stoel kijkt hij verwachtingsvol naar de deur.

‘O mevrouw, wat cute!,’ klinkt het niet veel later. Voor hij het weet staan er vijf pubermeiden aan zijn tafel. Ik zie zoonlief bedenkelijk kijken. ‘Cute’ genoemd worden is niet bepaald stoer. Na de eerste opwinding keert de rust in de klas terug en gaat iedereen aan de slag.

Er staat godsdienstles op de planning. Mooie les om te geven, maar mijn publiek van 15-jarige pubers maakt het soms behoorlijk uitdagend. Mijn 6-jarige leerling doet gelukkig goed zijn best. Geconcentreerd schrijft hij mooie nieuwe letters in zijn schrijfschrift.

‘Wie is jouw held?,’ vraag ik aan mijn klas. ‘Ronaldo!,’ is het eerste antwoord. Gevolgd door: ‘Messi!’ Namen van voetballers, wereldleiders en zangers klinken door de klas. Met elkaar bespreken we wanneer je eigenlijk een held bent. Ligt het aan je prestaties? Je inkomen? Of zijn helden ook te vinden in het ‘normale’ leven?

‘Wie is een geloofsheld voor jou?’ is mijn volgende vraag. In de klas blijft het stil. Vanuit mijn ooghoek zie ik een klein vingertje omhoogschieten. Blijkbaar kan hij schrijven en luisteren tegelijk. ‘Oma Klop!,’ antwoordt Teun beslist. ‘Want zij heeft zelfs de oorlog meegemaakt en ze houdt heel veel van God.’ Mijn pubers zijn ineens een beetje stil geworden. En ik eigenlijk ook. Steeds meer vingers gaan de lucht in, waarna ik de meest prachtige verhalen hoor. Over zussen, vaders, moeders, tantes en opa’s. Over geloven en vertrouwen in het ‘gewone’ leven, soms dwars door ziekte en verdriet. Over gewone geloofshelden die een klein beetje licht en hoop geven.

We eindigen ons gesprek en terwijl alle leerlingen rustig aan het werk gaan, ga ik bij mezelf te rade. Ben ik eigenlijk een geloofsheld? Ik hoef geen stempel met ‘held’, maar ben ik een voorbeeld? Een licht? Kunnen mijn eigen kinderen zeggen dat ik hen geloof laat zien? Gelukkig hoef ik daar niet zelf voor te zorgen. Zolang ik mijn gezicht blijf richten naar het Licht, hoef ik Zijn stralen alleen maar door te geven.

En doorgegeven worden die stralen, in ons gezin en door mijn oma, ‘oma Klop’. Apetrots en dankbaar kijk ik naar mijn prachtige zoon. Wat geniet ik van zijn puurheid. Vandaag is hij mijn geloofsheld.