Gezegend werk

Ik geef iedereen nog maar een extra knuffel voor ik naar mijn werk ga.

Ik ben dankbaar voor het stelletje dat ik thuislaat en dat ik mijn gezin mag noemen. In tegenstelling tot veel andere Nederlanders ga ik de deur nog uit om te werken. Ik werk namelijk als oncologieverpleegkundige op een dagbehandeling voor kankerpatiënten.

Door mijn werk ben ik mij altijd al bewust hoe dankbaar ik mag zijn voor gezondheid, maar in coronatijd wordt dit besef nog groter. Ik laat mijn man achter die het spannend vindt, omdat ik misschien op een afdeling moet gaan werken met coronapatiënten. Ik laat een kleuter achter die na twee dagen oefenen op school nu alweer thuis zit. En ik laat een baby achter die nog niets door heeft, maar waardoor ik wel denk aan al die moeders die niet meer poliklinisch in een ziekenhuis kunnen bevallen zonder medische indicatie. Er moeten zoveel mogelijk bedden vrij zijn.

Ik ben me meer bewust van wat ik thuis achterlaat, maar ik ben me ook meer bewust van de patiënten met wie ik werk. Sommige patiënten blijven al door mijn hoofd spoken, ook buiten werktijd. Maar de laatste week heb ik al een paar keer een traantje weg moeten pinken. Onze afdeling loopt leeg. Behandelingen worden uitgesteld die in een andere situatie altijd doorgang zouden vinden. Patiënten vragen zich af of ze er goed aan doen om behandeling te ondergaan en er zijn patiënten die zich afvragen wat het met de prognose doet wanneer de behandeling wordt uitgesteld.

In mijn werk loop ik mee in een moeilijk stukje in het leven van patiënten. Patiënten delen veel zorgen met me. Zorgen die naasten soms niet eens weten, omdat patiënten hen niet willen belasten. Doordat patiënten nu kwetsbaar thuis zitten en geen bezoek krijgen, wordt het nog lastiger moeilijke dingen te delen. De spanning neemt toe. Het raakt me dat alles anders gaat op dit moment.

Iets wat gelukkig niet verandert, is mijn ontvangst bij thuiskomst. Als ik na mijn dienst de deur binnenstap, rent mijn kleuter op me af. De baby verwelkomt mij al happend. En ik geef mijn man een dikke knuffel. Mijn dankbaarheid is groot. Maar ik ben ook gespannen voor wat komt. Waar werk ik straks? Blijf ik zelf gezond? Het is fijn deze zorgen met mijn man te kunnen delen, toch kan ik het niet loslaten. ’s Avonds leg ik mijn zorgen bij God. De zorgen over de patiënten, maar ook over mijn werk.

Ik vraag God:

Zegen mijn handen, zodat ik mijn werk goed kan doen.

Geef me wijsheid, zodat ik de juiste keuzes kan maken.

Vul mijn hart, zodat ik genoeg heb om te geven.

Bescherm mijn lichaam, zodat ik gezond mag blijven.

Daarna bid ik dit nog een keer maar dan voor mijn collega’s: alle verpleegkundigen en artsen die de komende tijd aan het werk zijn. Buiten de deur doe ik het werk wat nodig is, maar even stil zijn en mijn zorgen bij God brengen is ook nodig. Ik ga dan wel de deur uit om te werken, maar dit werk in mijn binnenkamer is minstens zo belangrijk.