Goede moeder

Oké mama’s, even onder elkaar. Ik heb een vraag voor je. Misschien ben je nog maar net moeder of juist al heel lang. Je hebt één baby of al een heel rijtje kids. In ieder geval heb je wat ervaring met het moederschap, twee weken of twintig jaar. Zeg dan nu eens eerlijk:

Vind jij jezelf een goede moeder?

Wat mijzelf betreft: het ligt eraan wanneer je me die vraag stelt. Er zijn momenten dat ik mijn moederschap een dikke voldoende geef. Dan ben ik precies de moeder zoals het plaatje in mijn hoofd: geduldig, wijs, liefdevol en zacht. Maar er zijn er ook momenten dat ik lijk te falen op allerlei fronten. Dat ik de moeder ben die… nou ja, je kent het wel.

Dus als je vraagt of ik een goede moeder ben, zou ik dit zeggen: Alles bij elkaar opgeteld, scoor ik meestal voldoende, met uitschieters naar boven en beneden, afhankelijk van mijn humeur en dat van mijn kroost. Op het moederschapsrapport zou er geschreven staan: ‘Rianne doet meestal haar best, met wisselend succes. Hier en daar nog wat punten voor verbetering vatbaar’.

Klaar ermee!
Toen ik mezelf echter na een matige middag weer eens een onvoldoende had uitgedeeld, was ik er klaar mee. Klaar met mezelf constant langs de meetlat te leggen van een onrealistisch ideaalbeeld. Klaar met de optelsom van goed en slecht en hopen dat er onder de streep wat overblijft. Klaar met de wedstrijd een goede moeder willen zijn, whatever that is.

Vanaf dat moment gooide ik mijn netten zogezegd over een totaal andere boeg. Net zoals Jezus ooit tegen zijn discipelen zei, na een vruchteloze nacht vissen. Met resultaat, want ik haalde vervolgens een net vol nieuwe inzichten naar boven die mijn moederschap radicaal veranderden.

Eerlijk tot het pijn doet
Mijn eerste vangst was simpel. Ik kwam tot het inzicht dat een goede moeder niet altijd een goede moeder kan zijn. Even slikken, want ik had het liever anders gezien. Maar het gaat erom dat ik dat erken. Dat ik eerlijk ben over mijn falen. Eerlijk naar God, naar mijn kinderen en naar mijn omgeving. Eerlijk tot het pijn doet, vooral bij mezelf. Maar hoe lastig ook, tegelijkertijd voelde ik al iets van me afglijden.

Het tweede inzicht was nogal radicaal, maar net zo bevrijdend. Ik kwam er namelijk achter dat ik ook kan weglopen uit de zelfgemaakte wedstrijd met mijn ideaalbeeld. Dus gewoon de handdoek in de ring gooien en niet meer meedoen. Ben ik een goede moeder? Geen idee, ik wil me niet meer bezig houden met die vraag. Niet omdat het me niet boeit, maar omdat die vraag me meer strijd kost dan me lief is.

Genieten van genade
Wat er dan gebeurt, vind ik verrassend. Want ik kan ineens veel meer genieten van Gods genade. Ik hoef niet meer mijn stinkende best te doen, hoe goed bedoeld ook. Ik hoef geen winnaar of verliezer meer te zijn. Want als ik die strijd opgeef, laat ik God altijd winnaar zijn. Dan is alles wat ik goed doe, resultaat van Gods genade. Dus als ik inderdaad geduldig, liefdevol, wijs en zacht ben, dan is het omdat God dit allemaal ook voor mij is. En als ik dat allemaal niet ben, dan is Hij dat wél. Voor mij, en door mij heen ook voor mijn kinderen.

Het beste dat ik aan mijn kinderen kan meegeven, is niet zozeer dat ik zo’n ontzettend goede moeder ben. Wat dat dan ook is. Het belangrijkste is dat we allemaal dezelfde Vader hebben: de allerbeste.