Goedemorgen
‘Even de juf aankijken als je goedemorgen zegt,’ fluister ik naar onze kleuterdochter. Samen met haar (en haar tweejarige zusje) sta ik in de dagelijkse Row of Fame van de juf. Iedere morgen geven de kinderen, voordat school begint, de juf een hand. Het liefst zou dochterlief zo snel mogelijk naar haar plekje in de klas sneaken en aan de slag gaan met het spel of de puzzel die de juf heeft klaargelegd. Blijkbaar vindt ze het na een jaar kleuteren nog steeds zeer spannend om de juf een hand te geven en goedemorgen te zeggen. Toch zou ze inmiddels moeten weten dat de juf niet bijt, denk ik met een onderdrukte grinnik.
Ze geeft de juf een hand, gepaard met een voor haar doen luid ‘goedemorgen’, terwijl ze de juf aankijkt. Wauw. Applaus! Trots geef ik haar een goedkeurend knikje en woel door haar krullenbos. ‘Je kan het wel!’ fluister ik met een knipoog.
Nadat we naar haar plekje zijn gelopen en hebben bekeken hoe het spelletje moet, is het tijd voor mij om de school te verlaten en met de jongste spruit naar huis te gaan.
We drinken toffie met een koekie en ik breng haar naar bed voor een schoonheidsslaapje. Daarna plof ik op de bank. Ik heb een hoop te doen. Van trainingen uitwerken tot bergen was wegvouwen, van stofzuigen tot kledingkasten uitmesten. Het werk is nooit klaar.
Ik schenk een tweede kopje koffie in en ik denk terug aan de Row of Fame van de juf. Zo bewust als die kleuters iedere morgen hun juf gedag (moeten) zeggen, zeg ik op diezelfde manier mijn Meester iedere morgen gedag?
Nee.
Van Row of Fame naar Moment of Shame. Ik weet alles zo goed voor onze kinderen. Ze moeten mensen aankijken tijdens het praten, de buurvrouw heet geen ‘Ada’, maar ‘Buurvrouw Ada’.
‘Huh’, ‘hè’, en ‘hee’ zijn geen woorden. We bidden voor het eten, we danken voor het naar bed gaan. Maar weet ik ook wat goed is voor mijzelf? Wanneer heb ik, tussen mijn oprechte ‘vaste’ gebeden, bewust mijn Meester gedag gezegd en Hem aangekeken voor een persoonlijk gesprek?
Ik wil niet alleen over Hem praten, maar mét Hem. Helaas gun ik mezelf de tijd niet altijd. Of gun ik Hém de tijd niet? Confronterend. Er is altijd wat te doen, maar nu is het tijd voor zelfreflectie en voor een ‘Mok koffie met de Meester’.
Goedemorgen, Meester. Bedankt voor uw tijd, hier heeft U de mijne.
Dit blog is eerder gepubliceerd in het boek #Powertalks voor mama’s. Dit e-book is voor alle moeders die op z’n tijd behoefte hebben aan een stevige, bemoedigende column. Het zijn eerlijke en oprechte verhalen over moederschap die je gewend bent van Power to the Mama’s: toegankelijke verhalen met een diepgaande boodschap.
Bestel hem hier!
Veerle is getrouwd met Johannes en mama van hun dochters Jalta en Shanna. Veerle wordt blij van een goed glas wijn, in het weekend gecombineerd met een bordspel. Als moeder van twee hoogbegaafde kinderen weet ze hoe intensief het moederschap kan zijn. Binnen haar praktijk talent IQ biedt ze een helpende hand aan kinderen en volwassenen met (vermoedelijke) hoogbegaafdheid. Ontdek welk talent de Hemelse Vader jou heeft gegeven!
www.talent-IQ.nl