Groot komt al gauw genoeg

Het is 5.00u. Moe en gebroken door alle korte nachtjes van de afgelopen maanden zit ik op de bank van ons vakantieadres. Het liefst ga ik weer slapen maar toch blijf ik zitten. Een deur verder hoor ik een klein ventje diep ademen. Op m’n schoot slaapt een nog kleiner ventje vreedzaam na z’n fles. De rust die er heerst is ongekend en niet te vinden overdag. Dus ik blijf nog even zitten, even kijken, even luisteren. In het midden van alles is de stilte. En het midden is nu, vannacht. Hier kan ik alles overzien. Nu staat de tijd even stil.

“Als ik nou blijf zitten, kan ik ze dan zien groeien?” vraag ik mezelf af. Elke keer als ze wakker worden lijken ze groter, ouder, wijzer. De tijd tikt voorbij en het gaat echt zo snel. Men zegt dat niet zomaar, “voor je het weet zijn ze groot”. Écht, groot.

De lucht kleurt in de verte iets lichter. Nog even werp ik een blik in beide bedjes. Tevreden liggen ze daar de afgelopen dag te verwerken. “Het is niet niks hè, dat opgroeien,” hoor ik mezelf fluisteren. Straks begint er weer een nieuwe dag. Morgen zijn ze weer een beetje wijzer. Al beseffen ze dat zelf nog niet.

Ik denk aan hoe mooi ze nu zijn. Hoe klein en eigenlijk zo kwetsbaar. Ze zijn zo bijzonder. Soms vraag ik me af of ik me daar eigenlijk wel écht in alles ten diepste bewust van ben. Ik denk van wel, maar de tijd gaat vaak zo snel. Heb ik al iets van ze gemist? Een breekbaar gevoel dringt mijn onderbuik binnen. Ik wil niks missen van deze wonders.

Nog even blijf ik luisteren. Ik val straks vanzelf in slaap. Maar nu luister ik nog even naar vandaag. En dank God voor dit prachtig moois. Laat ze nog maar even klein zijn. Groot komt al gauw genoeg.