Hartschatten

Verzamel geen schatten op aarde, maar schatten in de hemel. Het zijn woorden die je, als je wilt, heel snel kunt lezen. Waar je misschien een bepaald gevoel bij kunt krijgen om vervolgens gewoon weer door te gaan. 

Waar je hart is, daar zal ook je schat zijn. (Matt. 6:21) Ken je deze uitspraak van Jezus? Hij komt achter het stuk over dat je geen schatten op aarde moet verzamelen, maar in de hemel. Want Jezus wist allang dat de spullen en rijkdom die we hier op aarde kunnen verwerven niet blijvend zijn en tot meer ellende leiden dan dat waar het echt om gaat.

Maar wat is dat nou toch waar het echt om gaat? Ik vind het soms best een lastige. Het leven is druk en er wordt veel van ons verwacht. Het leven van vrouwen is de afgelopen decennia drastisch veranderd. Van ‘moeder die thuis voor de kinderen zorgt’ is het voor veel vrouwen gewild of noodgedwongen gegaan naar ‘moeder die werkt, voor de kinderen en het huis zorgt + daarnaast nog een heleboel andere taken en bezigheden heeft’.

Van de week zat ik op de fiets hierover na te denken. En ineens kreeg ik een geniale ingeving. Misschien ligt het antwoord van alles wel gewoon heel simpel in vers 21. Waar je hart is, daar zal ook je schat zijn. Waar ligt mijn hart?

Het nam me even mee terug naar een moment dat ik vorig jaar had op mijn werk, toen ik erachter kwam dat het eigenlijk helemaal niet zo goed met mij ging. Eén van mijn collega’s had dat goed door en vroeg: “Daan, wat wil je dat wij over jou zeggen als jij onverhoopt overlijdt: “goh, wat heeft zij altijd hard gewerkt voor school,” of “wat was zij een goede moeder”?

Die hakte er natuurlijk wel in. Mijn hart is heel vaak bij mijn werk geweest. Dingen doen en presteren. Maar ook mensen tevreden houden en daarvoor harder lopen dan goed voor mij is. Zelfs nu, nu ik al heel wat lesjes heb geleerd, werk ik nog steeds vaak te hard. Wil ik dingen afmaken of afschrijven. Ga ik te lang door op school of ben ik om 22.00u ‘s avonds nog met Power to the Mama’s bezig omdat ik het gewoon moeilijk vind om los te laten wat nog niet af is. De perfectionist in mij is het lang niet altijd eens met de realist in mij. En dat botst wel eens.

Waar is dan mijn hart
Wat ik niet wil, is dat het enige wat mijn collega’s zich van mij kunnen herinneren, is dat ik hard gewerkt heb. Dat is niet wat ik wil nalaten. Ik wil dat mijn studenten kunnen zeggen dat ik oog voor ze had. Maar boven alles – het belangrijkste- wil ik dat mijn kinderen (en mijn man) later kunnen zeggen dat ik een goede moeder ben geweest. Dat ik heb gezien wat ze nodig hadden. Dat ze fijne herinneringen hebben aan de tijd die we samen hebben gehad. Dat die herinneringen juist díe momenten zijn waarbij niks lijkt op werken, maar op plezier, geborgenheid en liefde. Warme, goede momenten. Dat zijn hartschatten.

En als ik naar die fijne en mooie hemel toe mag gaan, wil ik daar de schatten vinden die ik hier op aarde heb geprobeerd te verzamelen. Zodat ik weet: ik heb het beste deel gekozen. Geloof, hoop en liefde. Met als belangrijkste, de liefde. Niet alleen voor God, voor mijn man en mijn kinderen, maar voor iedereen met wie ik in contact kom. Geen idee of ik herinneringen mee kan nemen de hemel in, maar het zijn die hartschatten die ik bewaren wil. Creëren wil. Het zal vast niet gelijk goed gaan, maar ik ga mijn best doen die focus te houden. Want uiteindelijk ben ik zelf rentmeester over mijn leven hier.

Fotocredits: Just Jet Fotografie