Help, Heer

Met mijn baby van net 5 weken oud zit ik op de bank. Ze krijst, ze krimpt ineen en overstrekt zich. Krampjes. Ik heb al gewandeld met haar op mijn arm, gefietst met haar beentjes in de lucht en inmiddels ligt er al even een speciaal warmtekussentje op haar buikje. Het helpt allemaal niet. En dit is niet de eerste keer dat we vandaag zo zitten. Mijn kleintje wordt enorm geplaagd door pijn in haar buik, elke dag weer. Slapen is er voor haar en mij weinig bij.

We zijn al een aantal keer in het ziekenhuis geweest en zijn inmiddels de diagnoses koemelkallergie en reflux rijker. Het huilen staat me ondertussen nader dan het lachen. Zeker als ik mijn 4-jarige weer moet laten wachten tot ik een spelletje met hem ga spelen. Dat mijn huis één grote ontplofte chaos is, boeit me nog het allerminst. Het feit dat we al drie keer een magnetronmaaltijd hebben opgepiept deze week frustreert me wel. Ik wil mijn gezin graag gezond en goed voeden.

‘Help, Heer. Het is zo zwaar’, fluister ik zacht.

En dan bid ik uit radeloosheid iets wat ik nooit eerder gebeden heb. ‘Wilt U hulp sturen?’

Hulp accepteren is iets wat ik voorheen nooit deed. Mijn eerste kindje had ook een pittige start. Destijds kreeg ik hulp aangeboden. Ik zei tegen iedereen dat ik het lief vond, maar vervolgens liet ik de hulp niet toe. Ik wilde het zelf oplossen. Dat móest ik kunnen. Van mezelf. Anders schoot ik tekort. Ik moest in staat zijn alle ballen in de lucht te houden.

Inmiddels ben ik er na vier jaar achter dat dat onmogelijk is. Soms lukt het een poosje om alles smooth te laten verlopen, maar veel vaker lopen er dingen in het honderd. Ik accepteer steeds meer dat ik het niet op eigen kracht kan, dat ik God nodig heb. Maar praktische hulp accepteren kan ik nog steeds niet goed.

Nog diezelfde dag krijg ik een appje van mijn schoonzusje. Of mijn zoontje daar een keertje wil komen spelen, zodat ik wat meer ademruimte heb thuis. Dankbaar maak ik een afspraak. De volgende dag vraagt mijn zus of ze iets kan doen om ons te helpen. ‘Wil je een keer een maaltijd voor ons maken?,’ durf ik te vragen. ‘Zal ik een lekkere grote lasagne maken?,’ stelt ze voor. ‘Dan kun je er twee keer van eten. En zal ik ook boodschappen voor je doen? Stuur me maar een lijstje.’ Hartverwarmend.

Ineens glinsteren er vanuit verschillende kanten meerdere behulpzame lichtpuntjes. De vermoeidheid en de zorgen zijn niet ineens opgelost, maar ik voel me gedragen. Door de hulp om ons heen kost het me minder moeite om door deze periode heen te komen, want er ontstaat verbinding met anderen en ruimte voor wat meer ontspanning. Blijkbaar was het nodig dat ik zelf het punt bereikte dat ik om hulp kón vragen.

Een aantal dagen later luister ik, terwijl ik rondwandel met mijn jongste in een draagdoek, naar een podcast van ‘Bij Jorieke’, waarin Carianne Ros het heeft over hulp accepteren. Ze zegt dat God mensen in Zijn Koninkrijk gebruikt om andere ´kinderen´ te helpen. Daarom mag ik, en ook jij, hulp accepteren als je dit nodig hebt. De hulp van een ander komt van Hem. Hij wil zijn liefde aan ons geven, door anderen heen. Durf God erom te vragen.