Het perspectief van de Herder

Het is een mooie lentedag en op de fiets passeer ik een schaapskudde die hier in de buurt alle groenstroken begraast. Zo leuk. Ik moet denken aan de platen uit de Kinderbijbel met Jezus met een klein lammetje op zijn schouders. Hij is de Goede Herder, wij zijn schapen. Ik heb daar altijd wel wat moeite mee gehad, om mezelf te zien als een schaap. Ik weet niet, het zijn niet bijster intelligente dieren, ze stinken, zijn eigenwijs en wat doen ze nou helemaal? Als ik dan al een schaap zou moeten zijn, dan zie ik mijzelf toch zeker wel als dat schaap dat als eerste over de dam gaat. Zorgend voor haar eigen lammetjes en wat schapen eromheen, nou ja misschien wel de hele kudde. 

Maar er is een probleem met dit beeld. Want ik ben chronisch ziek en de laatste maanden zijn hele moeilijke maanden voor me. Ik worstel met mijn gezondheid en vooral met een gebrek aan energie en dat botst met mijn wens om altijd sterk te zijn en voorop te gaan. Ik ben voor mijn gevoel nu meer een schaap dat steeds een beetje achteraan hobbelt en de kudde ophoudt. En ik vind het verschrikkelijk. 

Ik lees Psalm 23 omdat het me toch bezighoudt. ‘De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets.’ Nou het ontbreekt mij aan van alles, denk ik opstandig. ‘Hij doet mij neerliggen in grazige weiden, Hij leidt mij naar rustige wateren’ staat er in de NBG-vertaling. En dat raakt me. Er staat niet dat ík vrijwillig ga neerliggen, nee er staat ‘Hij doet mij neerliggen’. Dus het is hier de Herder die de pauze inlast en het schaap in kwestie zegt te gaan liggen. Is het schaap dan te eigenwijs om zelf te gaan liggen, dat de Herder daarvoor moet zorgen? En dan schrik ik, want dat komt me bekend voor. Zou het kunnen dat ik toch meer op een schaap lijk dan me lief is? Want wat vind ik het ingewikkeld om rust te nemen, om te vertragen, om niet de herder uit te hangen, maar in de achterhoede mee te hobbelen en daar dan helemaal oké mee te zijn. Ik vind het moeilijk om beperkt te zijn, ook naar mijn kinderen toe. Geef ik ze wel genoeg nu ik zo moe ben en mijn handen vol heb aan mezelf? Doe ik ze niet voortdurend tekort? 

Ik mijmer er over door en moet denken aan een andere Bijbeltekst, uit Jesaja 40:11. ‘Hij zal als een herder zijn kudde hoeden. Hij zal de lammetjes in zijn armen nemen en ze dragen. De schapen die jongen hebben, zal Hij rustig leiden.’ De tekst ontroert me. Híj zal zijn kudde hoeden. Híj draagt de lammetjes in zijn armen. En de schapen die jongen hebben – je weet wel, die drukke en vermoeide moederschapen zoals jij en ik die denken dat ze zelf hun lammetjes in hun armen moeten dragen en daardoor maar doordraven – die zal Híj rustig leiden. Naar de rustige wateren van Psalm 23, denk ik. 

Het is een heel ander perspectief. En biddend geef ik me over aan de Herder. Ik laat Hem mij op Zijn schouders tillen. Ik laat het gebeuren, laat me dragen en laat Hem mij neerleggen in grazige weiden. Ik kijk naar de Goede Herder en realiseer me dat Hij een en al vriendelijkheid en tederheid is en dat Hij heel graag voor mij zorgt. En dan weet ik het weer: ja, de Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets.

Petra Schoen

Ik ben Petra Schoen, 43 jaar, moeder van twee meiden van 14 en 12 jaar oud en getrouwd met Arian. Ik werk met heel veel plezier als Relatiemanager en Docent op de Christelijke Hogeschool Ede. Ik ben graag in de natuur en sport veel. Dat moet ook wel om gezond te blijven, want ik ben een echte foodie. Daarnaast ben ik dol op gezelligheid en schrijf ik graag.