Huildag

Gisteren was het huildag. Of eigenlijk, afgelopen week was het jankweek. Voor degenen die net als ik in Ede Social Work hebben gestudeerd: nee, dat is niet hetzelfde als die ene week tijdens de studie dat je met de hele klas in een hutje op de hei je persoonlijke problemen moet bespreken. Dit was veel erger.

Babylief was maar moeilijk te kalmeren, en ik blijk daar niet heel goed mee om te kunnen gaan. Gevolg: stress, klamme oksels, onzekerheid, en lange wandelingen met de kinderwagen. Van je verlof – dat voor mij inmiddels officieel voorbij is, maar lang leve opgespaarde vakantiedagen – schijn je te moeten genieten. Dus het nuttige (troosten) combineren met het aangename (bakkie troost) stond vandaag op het programma.

Het kwam goed uit dat mijn andere kroost met oma op stap was, zodat ik er met de wandelwagen op uit kon. En wonder boven wonder, het werd stil in de wandelwagen, en ik waagde het erop om een latte te scoren bij een favoriet cafeetje. Dat was lang geleden!

Om mijn relatieve geluk te delen met het thuisfront, maakte ik een fotootje. Instagramwaardig al zeg ik het zelf. En terwijl ik met mijn telefoon bezig was opende ik vrijwel automatisch mijn facebook app. Ik weet het, zou ik iets minder vaak moeten doen, meer ‘in het moment’ leven enzo. Maar toch. Facebook opende met een herinnering aan ‘dit plaatste je een jaar geleden’. En wat schetste mijn verbazing? Toen zat ik precies in hetzelfde cafeetje. Met net zo’n koffie.

Blijkbaar had ik een middag vrij, wat toen ook al zeldzaam was, en was ik vol goede moed met mijn dagboek de stad in getogen om even tijd voor mezelf te hebben en de balans op te maken van waar ik stond in mijn leven. Ik schreef: “Ik denk dat ik misschien wel weer zwanger zou durven worden. Na alle heftige ervaringen van de afgelopen jaren, denk ik dat ik het aandurf. Maar ik vind het ook zo spannend… Wat nou als het niet lukt? Of wat als ik weer ziek word? Wat als ik opnieuw mensen om hulp moet vragen? En dat die mensen daar dan geen zin meer in hebben? Of wat nou als het precies is waar ik altijd al van droomde, maar ik daar eigenlijk niet zo goed mee om weet te gaan?”

Uiteraard had ik toen nog geen flauw idee dat het zo snel al waarheid zou worden. Een paar weken later, aan het begin van het nieuwe jaar, hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Hoera! En, help!

En nu zat ik er dus weer, met een – gelukkig inmiddels slapende – baby van drie maanden oud. Een aantal van mijn vragen van toen zijn beantwoord. Veel ook niet. Sommigen van mijn angsten werden waar: ik moest opnieuw mensen om hulp vragen. De zwangerschap was zo spannend dat ik er amper van heb genoten, al probeerde ik dat wel In plaats van amper zes maanden heb ik nu bijna de hele negen maanden kunnen genieten (nou ja, tussen alle klachten en kwaaltjes door) van een kindje dat groeide in mijn buik. Ik kreeg precies wat ik wilde: een wolk van een baby. Die dus heel hard kan huilen. Dat wel.

Ik mijmerde een beetje melancholisch dat het cafeetje nog Wonders heette ook. Hoe toepasselijk. Gelukkig begon mijn wolkje precies voordat ik écht sentimenteel werd lekker te pruttelen. Snel naar huis dus, flesje geven, luier verschonen enzovoort. Maar weer met iets meer goede moed dan pakweg een uurtje daarvoor.