In de storm

Het is vandaag onze trouwdag. Zeven jaar geleden zeiden we ja tegen elkaar, geen idee wat dat zou betekenen, weten we nu.

Na acht maanden en een dag verkering stapten we in het huwelijksbootje. Veel mensen vroegen “Is het niet te snel?” Dat vonden wij niet. Daarbij waren we ook bijna dertig en te oud om te blijven hangen in relaties die toch niet werkten, die tijd hadden we gehad.

De relaties die ik had voor Jos waren anders, gehaast, onzeker. Vaak lag dat aan mijn eigen onzekerheid. Ik kon me niet volledig binden omdat ik eigenlijk niemand écht 100% vertrouwde, kwam ik na mijn laatste relatie en een flink aantal kostbare gesprekken met een psycholoog achter.

En toen kwam Jos. De rust zelve, lief, grappig en vooral geduldig. Na elf weken wist ik het zeker: met hem wil ik trouwen. En een gezin. Alles.

Dus dat deden we. We trouwden, werden al snel gezegend met ons eerste kind, kochten een nieuw huis en kregen daar vlak nadat we verhuisd waren ons tweede kind. We hoorden weleens: “Zo, al die life events achter elkaar, doen jullie wel een beetje rustig aan?”, maar we ervaarden dat helemaal niet als heftig. Het slaapgebrek dat ons jonge gezin met zich mee bracht hakte er overigens wel in. En de reflux bij onze tweede zoon maakte dat ik oververmoeid thuis kwam te zitten. Toen dat allemaal net een beetje rustiger werd, kreeg hij chronische oorontsteking waar hij heel vaak echt heel ziek door is geweest. Al die dingen bij elkaar zijn genoeg reden tot een relatiecrisis, zou je denken.

“Kijk, daar is Ditta de fotograaf, zie je haar?”, zeg ik tegen de jongens terwijl we uit de auto stappen. Ik til onze jongste dochter Fenne uit de kinderstoel en loop met haar naar de Soesterduinen. “Het waait wel hard,” zegt Ditta, “maar we gaan er wat moois van maken.”

En terwijl de jongens achter ons proberen een vlieger omhoog te krijgen en Fenne in het zand aan het scheppen is, worden Jos en ik gezandstraald tijdens een poging om wat romantische plaatjes van ons samen te schieten. Ik sluit mijn ogen en leg mijn hoofd tegen zijn hoofd, zijn armen stevig om mijn middel.

Ik luister naar het blije gebabbel van onze kinderen en moet denken aan de geloften die we zeven jaar geleden uitspraken in de kerk. Een stukje van de trouwtekst die we kregen schiet mij te binnen:

So you’ll go out in joy
You’ll be led into a whole and complete life
No more thistles, but giant sequoias
No more thornbushes, but stately pines
Monuments to me, to God, living and lasting evidence of God

Jesaja 55:12-13

Om mij heen zie ik grote bomen die niet onder de indruk zijn van de wind die door hen heen raast. Ze bewegen rustig mee, piepen en kraken een beetje. Het maakt me aan het lachen. Zeven jaar huwelijk, met een hoop stormen die ook weer zijn gaan liggen. We leggen het dankbaar als gelukkig echtpaar en als blij gezin vast op deze boomrijke, winderige plek. Mijn haar is inmiddels verwaaid, maar wij staan zo stevig als een sequioa.

Foto: Ditta van Gent Fotografie | Gezinsjournals, love shoots, bruiloften en familyshoots