Je bent ’s nachts niet alleen, mama

‘Haal jij haar even op?’ Ik geef mijn slapende echtgenoot een stootje tegen zijn bovenarm, waarop hij zijn ogen half opent, mij even aankijkt, zich omdraait en weer verder slaapt. ‘Lieverd’, vraag ik, ‘hoor je haar niet?’ Manlief stapt het bed uit om onze dochter op te halen en bij mij neer te leggen voor een nachtvoeding.

Terwijl ons meisje tevreden drinkt, baal ik. Dit is al de tweede keer deze nacht en ze is inmiddels tien maanden oud. Ik kan er de klok op gelijk zetten: elke drie uur wil ze drinken, vanaf het moment dat ze ‘s avonds naar bed gaat totdat ze ‘s morgens klaar is voor een nieuwe dag. Ik denk aan al die moeders die trots vertellen dat hun baby doorslaapt, het ene kind van middernacht tot zes uur ‘s morgens, het andere zelfs de klok rond. Ik kijk naar de baby in mijn armen en vraag me af: wat doe ik verkeerd?

De volgende dag stuit ik via Instagram op een afbeelding van een soortgelijk nachtelijk tafereel: een moeder voedt haar kind, terwijl ze denkt dat de rest van de wereld wél aan de broodnodige uren slaap komt. Een tweede afbeelding van datzelfde nachttafereel ziet er echter heel anders uit: in de stad waar deze moeder woont, zijn veel meer huizen ‘s nachts verlicht omdat er kinderen wonen die niet doorslapen. In al die huizen zijn moeders aan het zorgen. De boodschap: je bent niet de enige. Je bent niet alleen.

Ik herinner me een gesprek met een vriendin die mij toevertrouwde dat zij ‘s nachts uit boosheid wel eens keihard met een kussen had gegooid. Ik denk aan een andere vriendin met een zoontje die een jaar lang elk uur wakker werd. Ik denk aan mijn dochtertje, die toen ze een week of tien oud was een aantal nachten slechts één keer in de vroege ochtend van zich liet horen en aan hetzelfde meisje dat mij nu meer uit mijn slaap houdt dan toen.

Ik probeer er nu anders naar te kijken: als ik nu ‘s nachts word gewekt door babygehuil probeer ik mij voor te stellen dat ik niet de enige ben die nu niet slaapt. Er zijn talloze moeders – of vaders – op dit moment ook druk in de weer met hun kind terwijl ze denken dat ze de enige zijn. Afgelopen nacht lukte het mij zelfs om even intens te genieten van de nachtvoeding. Overdag heeft mijn dochter de rust niet om rustig bij mij te zitten en te knuffelen, maar ‘s nachts neemt ze haar tijd. Dan drinkt ze rustig op haar eigen tempo terwijl haar koude handjes mijn huid strelen en mijn warmte zoeken. Af en toe opent ze haar ogen en brabbelt ze wat. Ze kijkt opzij en kletst tegen haar slapende vader. Wij tweetjes, wij zijn de enigen in dit huis die nu wakker zijn. Maar we zijn niet alleen.

An Oniem

Hi! Ik ben An. An Oniem. Je raadt het al, ik ben niet een bepaalde persoon. Ik vertegenwoordig alle moeders die hun eerlijke, kwetsbare verhaal willen delen maar om persoonlijke redenen niet met naam en foto in beeld willen. Kwetsbaarheid is goed, maar kent ook zijn grenzen. Ik bescherm die grenzen. 

Omdat Power to the Mama’s erin gelooft dat het delen van de kwetsbaarste verhalen toch helpend en helend kan zijn, ben ik in het leven geroepen. Ik deel in alle anonimiteit en meer dan integer het verhaal dat ook gehoord mag worden. Heb je zelf zo’n verhaal dat je wilt door mij wilt laten delen? Mail dan naar an@powertothemamas.nl (Je mail wordt alleen gelezen door Daniëlle Koudijs)