Jongensmama

Een jongetjesmama; dat ben ik sinds een jaar of wat. Toen zoonlief nog een bolle buik was, vermoedde ik het al: dit drukke mensje is een mannetje. Niets heeft me toen kunnen voorbereiden op het balletje testosteron wat er al een tijdje in ons huis rondrent. Maar leuk dat het is! Hieronder het mannetjesmoederschap in zes uitroeptekens. 

Auto’s!
Het tweede woord dat onze zoon kon zeggen was ‘auto’. Hij zat nog nauwelijks rechtop of hij had al een onstuitbare interesse in al het rijdend en rollend materieel. En deze liefde heeft zich alleen maar uitgebreid. In het begin was het ‘auto’ voor alles wat onder de rijtuigenbelasting valt, nu weet hij al de verschillende soorten te onderscheiden. Eindeloos auto’s kijken vindt hij heerlijk. Zet hem aan de kant van de weg en je hebt er geen kind aan. Zoon houdt trouwens ook erg van tekenen. Dus wat was kortgeleden het eerste dat hij, tot onze verbazing, het potlood stevig in z’n knuist geklemd, in opperste concentratie op een papiertje krabbelde? Juist ;-)

Eten!
In het verlengde van het voorgaande vraag je je misschien af wat zoons éérste woord dan was. Wel, dat was ‘eten’, ook een hele grote hobby. Als vrouw wist ik al dat de liefde van de man door de maag gaat, maar als moeder weet ik inmiddels dat dit ook geldt voor kleine mannen. Alles gaat erin; van olijven tot couscous en blauwe kaas tot pure chocola. Als kinderen in te delen zijn in categorieën van goede en slechte eters, dan valt onze zoon in de groep ‘zeer enthousiaste alleseter met een sterke voorkeur voor vlees’. Dat moet dan wel een jongetje zijn…

Meisjes!
Ons mannetje wist vrouwen al haarscherp te onderscheiden toen hij nog niet eens kon lopen. Zo stonden wij op een Italiaanse camping naast een hoogblonde, goedlachse signora in wapperende bloemenjurken. Onze zoon had haar direct door. Als moeder stond ik met open mond te kijken hoe hij steevast bijna uit zijn kinderstoel viel als ze langs liep. Mi scusi? Ik had gedacht dat zoonlief pas interesse voor de meiden zou hebben als de puberteit aan zou breken. Heel ver weg dus. Maar nee hoor, jongetjes zijn er om vriendschappen mee te sluiten en meisjes? Ah, die zijn er om nu al te bewonderen!

Herrie!
Het zal vast met testosteron te maken hebben, maar oh, wat vinden jongetjes het heerlijk om Heel Veel Herrie te maken. Schreeuwen, timmeren, bonken en nog veel meer kabaal. Het kan hem niet hard genoeg zijn. En gelukkig niet uit frustratie of boosheid, gezien de smile op zijn gezicht bij het spektakel maken. Het is gewoon heel erg lekker om voluit te leven, zo lijkt hij te vinden. Het komt gewoon niet voor in zijn kleinejongetjeswoordenboek om te fluisteren, op je tenen te lopen of rustig aan te doen. En ik laat dat maar zo, inmiddels vrees ik niet meer voor mijn trommelvliezen. En anders doe ik gewoon goeie oordoppen in.

Mannen, ik snap er niks van!
Wat ben ik blij dat ik naast een kleine man, óók een grote man in huis heb. Dat is ook logisch, want deze laatste had een groot aandeel in de komst van de eerste, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar waar het om gaat, is dat de grote man de kleine man beter begrijpt dan ik als moeder-de-vrouw. Ik snap bijvoorbeeld niets van auto’s, vrachtwagens of treinen. Hoe lief ik mijn zoon ook vind, ik kan niet van harte meekomen in zijn obsessie voor alles op wielen. Manlief vindt het daarentegen te gek om samen met zijn zoon hier eindeloos mee te spelen. Samen rollen ze brommend door de kamer, auto’s in de hand. En ik? Ik wacht tot onze dochter groot genoeg is, zodat we samen kunnen gaan shoppen.

Stuiteren!
Onze zoon bij alles moet testen of het stuiteren kan. Hoe vaak wij al tevergeefs ‘niet gooien met je speelgoed!’ geroepen hebben, is inmiddels niet meer bij te houden. Ook keihard op timmeren is iets dat alle kleine mannen geweldig lijken te vinden. Ondertussen knipperend met de ogen, want oei, wat gaat dat lekker hard. Ook heb ik al opgegeven dat ons mooie parket put- en krasloos blijft met een jongetje in huis. Als hij het huis uit is, dan schaffen we wel weer een vloer aan die zo glad blijft als een biljart. Maar dat is nog heel ver weg; onze zoon blijft voorlopig nog bij ons wonen en stuitertesten uitvoeren. En ik zeg, met uitroepteken: gelukkig maar!

Dit blog is met toestemming geplaatst en komt oorspronkelijk van de site van Rianne.

Foto: Pixabay