Juist op die momenten dat wij het niet meer zien

Niets is mooier dan kijken naar je kinderen die lekker in hun vel zitten. Hun fantasierijke spel en lachende ondeugd is volgens mij het beste wat je in je omgeving kunt hebben. Als mijn kinderen in die modus zitten, wil ik het liefste voor altijd bij ze zijn. Wat krijg ik een energie van hun vindingrijkheid, van die stralende en lachende ogen, van die kleine handjes op m’n been als ze even die zekerheid zoeken te midden van de wereld die zij aan het ontdekken zijn… Heerlijk is dat.

De realiteit

Helaas is dit niet altijd zoals het is. Kinderen spelen niet altijd leuk en zitten lang niet altijd lekker in hun vel. Het is voor ons een bijna continu aanvoelen van hun stemming en daarop anticiperen. Wel of geen filmpje kijken, wel of niet je punt maken, wel of niet die grens nog een keer aanscherpen, wel of geen ruimte geven voor ruzie met broertjes of zusjes. Is het je wel eens opgevallen hoe vaak je bij je kinderen op een dag bezig bent met wel of niet? Hoe vaak je bezig bent met incasseren van de consequenties die bij sommige “wel of niet” scenario’s horen? Doodvermoeiend kan het soms zijn. Soms kan ik me dan niet eens voorstellen dat die momenten bestaan waarvan je denkt: dit wil ik het liefst voor altijd.

Toch zijn ze er gelukkig wel. De rustige en mooie momenten worden soms in een split second verruild voor een “ik kan ze wel schieten” moment, maar after all blijf ik van die hartendieven houden en zou ik ze voor geen goud willen missen. Juist omdat die momenten waarop het écht genieten is en waar de liefde overstroomt er wel zijn.

Bij Jezus zijn

Ik denk dat het zo ook gaat met bij Jezus zijn. We hebben die momenten nodig om de andere, minder leuke momenten aan te kunnen. Door bij Jezus te zijn word je opgeladen, kom je in Zijn licht, zie je Zijn schoonheid en waarheid. Dan wil je toch niets liever dan daar blijven, aan Zijn voeten zitten en leren van wie Hij is?

Vertrouwen

Afgelopen week was voor mij een week met ups-and-downs. Zieke kinderen met vermoeidheid als gevolg precies op dat moment dat mijn man een dag en een nacht in het buitenland was. Echt mama’s die het alleen moeten doen… respect! Wat heb ik lopen bokken afgelopen woensdag. Meer dan ooit kostte het mij moeite om bewust naar Hem toe te gaan. Het was in ieder geval al een tijd geleden dat het zo moeizaam ging. Om even in de hectiek vijf minuten proberen te focussen op Zijn rust. Vaker dan ooit heb ik door de dag heen schietgebedjes de hemel in gestuurd. Heb ik gebeden voor mijn zieke zoontje die krijste van de pijn. Ik had Hem zo nodig, terwijl de situatie op dat moment het bijna onmogelijk maakte Hem te zien. Maar Hij was er wel. Omdat ik geloof en erop vertrouw dat als ik mijn hart met Hem probeer te connecten, Hij een stap dichterbij zet. Ook als ik het niet gelijk zie of voel. Ook als het de situatie niet gelijk verandert. Hij draagt ons op Zijn vleugels, juist op die momenten dat wij het niet meer zien.

Foto: www.justjet.nl

Armband: www.creakip.nl