Kan ik een tweede kind eigenlijk wel aan?
‘Dit zal geen reden zijn om het niet nog een kindje te willen’, zeg ik vol goede moed na mijn eerste bevalling. Het was heftig en zelfs wat traumatisch, maar ik realiseer me vrij snel dat de pijn tijdelijk is. Ik ben zelfs bereid me er nog een keer doorheen te slaan. Ik weet dan nog niet hoe zwaar de komende jaren worden.
Een vriendin zei tijdens m’n zwangerschap dat de bevalling in het niet valt bij de periode erna. Pas als mijn zoontje ‘s nachts elk uur wakker wordt en ook overdag niet wil slapen, begrijp ik wat ze bedoelde. Hopeloos word ik ervan. Al snel kom ik tot de conclusie dat het zorgen voor mijn zoontje me veel energie kost en weinig vreugde brengt, ondanks dat ik zielsveel van hem houd. Ik schaam me als ik dit typ of uitspreek, maar het is de waarheid. Die schaamte komt voort uit de verwachting dat ik als moeder het liefst mijn tijd doorbreng met mijn kind.
Het voelt vies om te zeggen dat ik liever naar kantoor rijd.
Als we het eerste jaar hebben overleefd, is er één vraag die hardnekkig terugkeert tijdens date night: willen we nog meer kinderen? En zo ja, wanneer dan? Wat als de volgende weer zo’n slechte slaper wordt? Het lijkt ons vooral op de langere termijn bijzonder om een groter gezin te hebben en het hebben van broers en/of zussen is natuurlijk ook heel waardevol. Maar kunnen wij het zelf wel aan? Kunnen we hen bieden wat ze nodig hebben?
In de stad, de kerk en de speeltuin zie ik jonge moeders met meerdere kinderen rondlopen. Tegen beter weten in vergelijk ik me met hen, dat maakt me onzeker. Hoe krijgen zij dit voor elkaar? Ze zien er goed uit; helemaal niet lusteloos en terneergeslagen. Het zijn wellicht geboren moeders, terwijl ik me soms een workaholic met een misplaatste kinderwens voel. Wat zou ik graag iets meer willen zijn zoals zij. Iets energieker, flexibeler en zorgelozer.
Mijn hele leven al weeg ik voor- en nadelen nauwkeurig af. Maar is het wijs om zo rationeel te zijn als het gaat om gezinsuitbreiding? Mijn man en ik besluiten dat onze wens voor een gezin met meerdere kinderen zwaarder weegt dan de lijst met nadelen en risico’s. Als onze zoon 2,5 jaar oud is, goed slaapt en redelijk zelfstandig is, durven we de sprong opnieuw te wagen. Vrij snel zijn we zwanger en negen maanden later ontvangen we een tweede zoontje.
Oei, weer pittige nachten en vermoeiende dagen, ondanks dat deze baby veel rustiger is dan zijn grote broer. Net als na de eerste bevalling probeer ik te denken: de pijn is van relatief korte duur. Ik houd me vast aan de tekst in Romeinen 8:18 (NBV): ‘Het lijden van deze tijd staat in geen verhouding tot de luister die ons in de toekomst zal worden geopenbaard.’
Maar of een nog een derde komt? Dat zien we over een paar jaar wel weer 😊.
Getrouwd en jongensmama | Taartenliefhebber | Gevoelig | In een proces van mildheid naar mezelf | Dromend van een leven op het platteland
Mooi! Heel sterk om dit op papier te durven zetten. Steun voor andere mama’s die zich in jouw verhaal zullen herkennen, Christianne. Dat je alle kracht en vreugde mag krijgen, met je kids en ook als je zonder ze bent. En mag genieten, zonder schuld.
Herkenbaar dit! Wel lastig voor ons beide ;-), maar fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die deze gedachtes heeft. Dank voor het delen en veel kracht toegewenst!
Wauw wat goed dat je dit schrijft, en zo herkenbaar!!!
Dank je wel
Een verhaal als dit (en eigenlijk heel Pttm) helpt om eerlijk te zijn naar elkaar en jezelf; we worstelen allemaal wel op onze manier ook al lijkt het soms zo anders
Heel goed dat je er over nadenkt! Onze tweede was een extreme huilbaby. Vier jaar lang amper geslapen en overdag eindeloos heen en weer gelopen met een krijsend kind… dat hakt er diep in. Nu ze 11 en 13 zijn gaat het allemaal veel makkelijker. Af en toe kijken we filmpjes terug van toen ze klein waren. In het begin kon ik er niet eens naar kijken zonder te huilen. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat het ook echt zwaar was. Er is me heel veel ontgaan in die tijd. Gewoon door alle vermoeidheid en stress. Nu denk ik wel eens; ik had toch nog wel meer kinderen gewild. Maar toen had ik dacht echt niet aangekund.
Zo herkenbaar! En hier ook de reden dat er geen derde komt. Het blijft een aandachtspunt om niet steeds te verzanden in: maar waarom kunnen al die andere moeders/ouders met 3/4 kinderen het wel? En wij niet? Tegelijkertijd super dankbaar voor de twee prachtige kinderen die we wel hebben mogen krijgen.
Zo hee, dankjewel voor het delen hiervan. Heel herkenbaar en precies wat ik nodig had vandaag! Niet leuk om toe te geven, maar het helpt zo om bij elkaar deze herkenning vinden als moeders. Ik ga toch altijd weer even deze blogs lezen als ik me vermoeid en onzeker in mijn moederrol voel.. helpt enorm :) Veel kracht en zegen!