Kibbelen
Zondagochtend, op weg naar de kerk met onze 6-jarige Silke, is altijd een avontuur. We banen ons met trein en metro door het kloppende hart van Amsterdam. Waar het in onze eigen stad rustig is, moeten we hier oppassen voor fietsende toeristen en zoekende auto’s. Overal zijn mensen.
Bijna bij de kerk passeren we drie luidruchtig discussiërende mannen. Eén van hen praat met stemverheffing over de overheid en hypocrisie, terwijl de anderen geïrriteerd lijken. Silke trekt aan mijn hand en fluistert: ‘Die zijn aan het kibbelen, toch mama?’ Ik leg uit dat de man wil dat de anderen naar hem luisteren en herinner haar eraan dat ook zij soms om aandacht schreeuwt.
Silke denkt even na en concludeert: ‘Het werkt niet echt hè, want ze luisteren niet eens…’ Ik stem toe en vraag hoe je dan wel zorgt dat mensen luisteren. Haar antwoord: ‘Nou, dan moet je gewoon zorgen dat je een betere mening hebt!’
Een betere mening. Was het maar zo eenvoudig. Maar ze heeft een punt: de hardste schreeuwers hebben niet altijd gelijk. Ik denk terug aan haar kleuterjuf. Tijdens een bezoek aan de klas zag ik hoe de juf de kletskousen negeerde en de stille vingers beloonde met aandacht. De les was duidelijk: de stille stemmen werden gehoord, en de kletskousen leerden wat echt werkt.
Soms is de oplossing simpel: een betere mening en geduld. Schreeuwen werkt niet altijd, luisteren wel. Hadden we allemaal maar zo’n juf die ons leerde om de stille stemmen te horen.
Thuis aan de eettafel oefenen we vast, want iedereen heeft wat te vertellen over de avonturen van de dag. Echt, je komt heus aan de beurt. Ieders verhaal mag gehoord worden. Het is misschien nog wat ingewikkeld om uit te leggen over de eersten die de laatsten zullen zijn, en de laatsten de eersten. Laten we beginnen met de stille vingers de beurt geven. En dan echt luisteren.
Mama van twee | Getrouwd met Harmen | Geniet van het leven |www.veresterk.nl