“Kijk uit!”

Met mijn stem op orkaansterkte roep ik hem achterna. Hij hoort me wel, maar luistert niet en fietst in hoog tempo naar beneden. Hij bonkt over een hobbel en slingert om een waterplas, maar blijft in het zadel. Zijn haar wappert in de wind en ik hoor ‘m schaterlachen. Onderaan remt hij piepend af en staat stil. Hij kijkt om, naar mij. Met een grijns roept hij: “Ging nèt goed hè mam?!”

Ik mopper op hem, met mijn hart nog in mijn keel. “Dat ging inderdaad nèt goed, ja. Maar het scheelde echt een haartje of je was gevallen! Kijk nou toch uit, jongen!” Maar hij hoort me al niet meer en sjeest verder. Op zoek naar stoepjes om vanaf te stuiteren en plassen om doorheen te crossen.

De volgende dag staan we weer bovenaan dezelfde helling. Hij zet zich af en raast naar beneden. “Kijk nou uit!”, schreeuw ik met het stemvolume van een zwembadjuf. Razendsnel draaien z’n beentjes rond. Dan ineens stuurt hij scherp naar links, verliest zijn evenwicht en klapt op de straatstenen. Hij gilt en ik ren naar ‘m toe. Bloed op z’n knie, zweet in z’n haar en tranen op z’n wangen.

Ik neem hem in mijn armen en troost hem. Dan maakt hij zich los en klimt weer overeind, een tikje beduusd. “Zo, dat ging een beetje te hard,” concludeert hij. En een beetje mank loopt hij terug om zijn fiets op te rapen.

Onze zoon is het type dat zich weinig aantrekt van de geschreeuwde adviezen van zijn moeder. Ik kan dagenlang achter hem aan lopen viswijven dat-ie uit moet kijken, maar hij luistert gewoon niet. En dan is er blijkbaar iets anders nodig. Een confrontatie met de straatstenen, om te leren dat het beter voor je gezondheid is om af en toe wat voorzichtigheid te betrachten.

De dag erna komen we weer bij de helling. Ik wil wat tegen hem zeggen, maar bijt op mijn lip. Ik zie hem kijken, naar de weg voor hem. Dan zet hij aarzelend af en fietst naar beneden. Met de rem erop, voorzichtig. Behoedzaam stuurt hij om een hobbel en kalm draaien z’n benen rond. Heelhuids komt hij beneden aan en stopt.

Hij kijkt om en kijkt me tevreden aan. “Beter hè, mama? En je hoefde niet eens te schreeuwen!”