Kinderlijk vertrouwen

Daar zit ik dan, in onze gemeenschappelijke keuken. Een paar dagen geleden zaten we nog in ons rijtjeshuis met een schutting in de tuin en buren die we af en toe groetten. We zijn verhuisd naar een woongroep in een groot monumentaal pand in Amsterdam. Met twee andere gezinnen, twee singles en een aantal jongeren delen we het leven. Naast mij kookt één van de kernbewoners samen met een jongere kip in een hoed.

Mijn droom was om in een dorp te wonen, een rustige plek vlakbij natuur. Een plek waar onze kinderen veilig kunnen opgroeien. Tenminste, ik dacht dat het míjn droom was.

“Uw wil geschiede” is toch mijn gebed. Ik heb gemerkt dat Zijn droom voor ons leven zoveel mooier is dan ik zelf kán dromen. Zijn droom is dat wij (voor nu) in de stad blijven. Dat heeft wat strijd opgeleverd met mezelf. Af en toe voelde ik me net een peuter die stampend op de grond roept: Nee ik wil dat niet!
Nu wonen we er en het gaat al mijn dromen te boven. Door het gewone leven te delen met anderen wordt voor mij Gods liefde zichtbaar.

Mijn kinderen vinden het prachtig hier. De grote tuin en de gezellige buren. Samen eten en koekjes bakken in de gemeenschappelijke keuken. In het contact met de jongeren zie ik de schoonheid van kind zijn. Kinderen zien iedereen als een gelijke en omarmen de ander zoals deze is, zo vanzelfsprekend. Kinderen breken het ijs en laten zien hoe mooi echtheid en kwetsbaarheid is.

Hier zit ik dan, in het hartje van Amsterdam. Wat is het fijn. Wat is het mooi. Wat is het gezellig. Mijn hart vol vuur voor Christus. De God die door het gewone heen werkt. De God die mij laat zien dat ik Hem met kinderlijk vertrouwen mag volgen. Mijn hand in de Zijne. Hij leidt en ik volg. Dat is goed. Heel goed.