Kunst van het genieten

Wat is het toch met ons. Met mij. Hoe vaak ik een ander niet toeroep: ‘Nou geniet er maar lekker van!’ Dikke knipoog erbij en zelfs mijn opgestoken duim om het geheel nog wat extra kracht bij te zetten. Stel je voor dat ze me niet serieus nemen…

Ik geniet ook heel wat af de laatste tijd. En dat is gek. Ik heb namelijk helemaal niet zoveel te genieten. Chemotherapie haalt niet het allerbeste in me naar boven. Vermoeidheid, misselijkheid, opvliegers (ja de echte ja!), de aanblik van mijn gehavende lijf. En dan hebben we het er maar niet over dat ik de laatste dagen niet te genieten bén. Ik huil al als mijn jongste meisje met een sip gezicht uit school komt lopen. Of als mijn lieve man met een goed bedoelde opmerking vertelt hoe trots hij is op me. Meteen tranen.

Hoe kan ik dan genieten van dingen terwijl ik de strijd heb aangebonden met borstkanker? Meer dan genoeg reden om blijdschap, dankbaarheid en levenslust definitief aan de wilgen te hangen.

Een paar jaar geleden maakten manlief en ik een rondreis door Amerika. Tijdens de reis worstelde ik ook met dat genieten. Want het moest toch allemaal zo fantastisch zijn? Ik bevond me op de plek waar genieten echt met CAPSLOCK aan zou moeten staan. GROOTS. Er was nog geen Instagram, Facebook, Tripadvisor of AirBnB. Wij deden deze reis zonder digitale rompslomp. Maar genieten deed ik niet.

Wat me dwars zat? Mijn op voorhand uitgedachte manier waarop de dingen zouden zijn. En de veroordeling van mezelf als de dingen totaal anders liepen. Stond ik naar de Grand Canyon te kijken bijvoorbeeld, drong het nog niet tot me door. Hoe groot is onze God dat Hij dit zo kan hebben gemaakt? Ik stond me daar alleen maar af te vragen waarom wij geen kano hadden gehuurd om de Colorado River af te zakken. Of waarom we geen gids hadden geregeld om via een pad naar beneden te lopen. Want als je dat had gedaan, dan was je er pas echt geweest. Maar dat ter plekke nog regelen was wat lastig. Zeker gezien de in grote getale aanwezige Japanners die elkaar bijna van een klif afduwden voor de mooiste foto. En wel een kano hadden gehuurd.

Toch versta ik sinds de wetenschap dat ik kanker heb gehad (!) veel meer de kunst van het genieten van dingen die er nu zijn. De pijlers van het leven staan op losse schroeven. Niets is nog zeker. Dan leer je wel af om verwachtingen te hebben van een groots en gelukkig leven. Op los zand bouw je tenslotte geen huis.

En terwijl ik dit schrijf zie ik hoe ontzettend cliché dit moet zijn om te lezen. En wil ik het weer wissen. Rolde je al met je ogen? Zo van, niet weer zo’n mindfull blogje van een bewust levende moeder?

Maar lieve mede-moeders ik kan er niets aan doen. Het is cliché maar ook zo waar!

Zet jezelf niet klem in allerlei verwachtingspatronen. Van jezelf of van een ander. Reken af met het beeld dat jij maakt van hoe het leven zou moeten zijn. Je hebt er geen controle over. Ook niet als je geen kanker hebt. Verspil er daarom geen energie meer aan. Laat. Het. Los.

Cursus mindfull leven

Er worden veel cursussen mindfull leven aan de vrouw gebracht. Toch deel ik met jullie dat ik dus kanker heb moeten krijgen om te leren leven en genieten van het nu.En dat nu omvat niet zoveel. Maar dat maakt dus niets meer uit. Ik kan het. Eindelijk.

Overigens is zo’n cursus mindfull leven wel echt een beter alternatief dan kanker hoor, voor als je het wilt leren. Je mag op cursus bij mij. Want als iemand het nu kan ben ik het wel. Om maar meteen korte metten te maken met valse bescheidenheid.

Ga ik nu even een tripje naar Amerika boeken.

Dit blog schreef Christien in oktober 2018